App voor huisbewaking. Er stond iemand voor de deur.
We keken en het was Hazel. Eerst leek ze kalm en vroeg of ze met me kon praten, maar toen begon ze te schommelen tussen verdriet en woede. Het ene moment zei ze dat ze me gewoon wilde helpen, het volgende moment noemde ze me egoïstisch en zei ze dat ik ons gezin uit elkaar rukte. De situatie escaleerde.
Ze begon te schreeuwen, te dreigen en zelfs onze veranda te vernielen. Ze rukte onze Ring-camera van de muur. We keken ernaar vanuit onze hotelkamer. Het was angstaanjagend. Mijn moeder belde de buren, en die belden de politie. Hazel werd vlakbij ons huis gearresteerd, zittend in haar auto alsof ze wachtte.
Mijn moeder doet aangifte voor vernieling en intimidatie. Nu begrijp ik waarom Hazels broers en zussen niets met haar te maken willen hebben. James suggereerde dat hun problemen gewoon een broer-zusdrama waren, maar nee, het was iets veel diepers en gevaarlijkers. Voor degenen die het vragen: ja, James en Hazel zijn uit elkaar. Hij is diep geschokt door dit alles en blijft me appen om zijn excuses aan te bieden, zeggend dat hij de signalen had moeten zien.
Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik nu van hem moet denken, maar ik concentreer me op het goede. Ik heb mijn broer ontmoet. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk begin te genezen. Ik ben bezig met mijn studieplannen. Ik heb een auto en wat geld gespaard. Het is niet perfect, maar het is beter. Ik kan eindelijk leven zoals ik wil. De laatste tijd is het een achtbaan van emoties geweest. Een van de moeilijkste dingen is om mijn neef James te zien worstelen.
De hele situatie met Hazel heeft hem echt kapotgemaakt. Hoewel ik hem steeds vertelde dat het niet zijn schuld was en dat hij niet kon weten hoe ver hij zou gaan, voelt hij zich nog steeds enorm schuldig. Mijn tante zei dat ze zelfs overweegt om over te stappen naar een andere universiteit.
Ze zitten momenteel op dezelfde school en hij is bang dat hij haar op de campus tegenkomt, wat ik begrijp. Het drama heeft hem echt geraakt. Maar ondanks dat alles was mijn verjaardag geweldig. Eerlijk gezegd heb ik de tijd van mijn leven gehad. Mijn moeder en de rest van mijn familie hebben er alles aan gedaan om mijn 19e verjaardag speciaal te maken, en daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor. We hebben niets groots of opvallends gedaan.
Het was gewoon een klein samenzijn bij mijn tante thuis met de mensen die er echt toe doen. Alleen onze directe familie. Mijn beide grootouders waren er, hoewel we moesten regelen dat de ouders van mijn vader op een ander tijdstip zouden komen dan die van mijn moeder om ongemakkelijkheid of aandacht te voorkomen. Maar alles ging goed. Mijn oom en tante waren er, en ook een paar van mijn neven en nichten, behalve James.
Hij was nog steeds alles aan het verwerken met Hazel, dus besloot hij thuis te blijven. Ik begreep het helemaal. Ik kreeg zoveel attente en genereuze cadeaus, maar het cadeau dat het meest voor me betekende, kwam van mijn broertje. Hij gaf me een zilveren ketting met een klein hangertje met de tekst ‘Zus’.
Het was zo’n simpel iets, maar het betekende alles voor me. Ik weet bijna zeker dat papa of Sophia hem geholpen hebben bij het kiezen, maar het feit dat hij het me zelf gaf, deed mijn hart smelten. Ik wilde al zo lang zijn grote zus zijn, en eindelijk is het gebeurd. Hij is echt ontzettend schattig. Hij is dol op een YouTube-kindervideomaker die Miss heet.
Ik denk dat ze erg populair is bij kleintjes, en hij is geobsedeerd door de kleur groen. Alles moet groen zijn. Zijn kopje, zijn bord, zijn schoenen. Het is alsof groen nu zijn identiteit is. Mam en ik ontdekten dat hij en de kat van de buren elkaar gewoon voor de lol door het raam aanstaarden.
Het is grappig, want ik deed vroeger hetzelfde met mijn kat toen ik jaren geleden bij papa woonde. Sinds ik hem ken, breng ik steeds meer tijd met hem door en we beginnen steeds dichter bij elkaar te komen. Hij begint me zelfs een lief koosnaampje te geven. Hij kan mijn echte naam nog niet zeggen, maar hij vraagt naar me als ik er niet meer ben. Het is echt het liefste wat er is. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, was mijn vader er ook.
Ik wist dat het zo zou gaan, want een kleintje kan niet zomaar alleen gelaten worden. Er was me verteld dat hij in de keuken zou zijn om ons de ruimte te geven, en meestal deed hij dat ook. Maar ik zag hem af en toe naar ons kijken. Niet op een vreemde manier, maar eerder alsof hij gewoon overweldigd was door de aanblik van ons. Je kon zien dat het veel voor hem betekende.
Toen ik wegging, volgde hij me naar de auto. Eerst zei hij niets. Hij omhelsde me alleen maar. Het was een lange omhelzing, bijna een hele minuut, en ik merkte dat hij zich inhield. Uiteindelijk vertelde hij me dat hij me miste. Ik omhelsde hem terug en zei dat ik dat ook deed. Het was de eerste keer in vier jaar dat ik rechtstreeks met hem sprak.
Toen verontschuldigde hij zich. Hij verontschuldigde zich echt. Hij verzon geen smoesjes en gaf Sophia niet de schuld van haar toestand, zoals hij vroeger wel had gedaan. Hij gaf alles toe. Hij vertelde me dat hij me als vader in de steek had gelaten en dat hij daar de rest van zijn leven spijt van zou krijgen. Ik kon er niets aan doen. Ik stortte in en begon te huilen. Ik huilde met…
