Haar moeder. Dat neem ik nooit meer terug.”
Eliana keek naar Marjorie, die zachtjes knikte. Toen verstijfde ze.
Daniel stierf, zijn vuisten gebald langs zijn zij. Na een lange stilte liep ze naar hem toe en omhelsde hem.
Het was geen lange knuffel, maar het was echt. Een begin.
In de weken die volgden, bezocht Daniel haar vaak, eerst met Marjorie aan zijn zijde, daarna alleen. Eliana stelde moeilijke vragen, en Daniel beantwoordde ze allemaal eerlijk. Geleidelijk groeide hun vertrouwen.
Toen Eliana elf werd, nodigde ze hem uit voor het schooltoneelstuk. Daniel zat trots op de eerste rij bij Katherine en hun zoons, en juichte luider dan wie dan ook. Later, terwijl ze een ijsje deelden, fluisterde Eliana: « Bedankt dat je gekomen bent, pap. »
Daniels ogen vulden zich met tranen. « Je zult me hier nooit voor hoeven te bedanken, » zei hij. « Ik zal er nu altijd zijn. »
En zo was het.
