Je had gelijk. »
Jonathan voegde het rapport bij het verzoekschrift en de rechter ondertekende het bevel twee dagen later. De advocaat van mijn moeder probeerde het proces te rekken, maar de rechtbank wees het verzoek voor de lunch af. Jonathan belde opnieuw. « De sheriff zal een datum vaststellen waarop het bevel in werking treedt, waarschijnlijk binnen een week. »
De ochtend van de uitzetting werd ik wakker vóór mijn wekker. Ik had zo’n sterke koffie gezet dat de lepel erin oploste. Jonathan stuurde me het schema: 10:00 uur. Ik wilde niet dat Hannah het zag. Toen ik de straat op reed, kromp mijn maag ineen. Drie auto’s stonden geparkeerd op de oprit: die van Brittany, die van haar man Ryan en die van mijn moeder. Ze waren allemaal voor de show in huis.
Twee agenten stonden al voor de deur. Ik stond bij de stoep en deed alsof ik op mijn telefoon keek. Er klonken scherpe stemmen van binnen. De deur vloog open. Mijn moeder verscheen, razend van woede. Ze wees naar me over de tuin. « Zij is het! » schreeuwde ze. « Ze heeft alles geveinsd! » De agent keek me niet eens aan. « Mevrouw, we hebben een gerechtelijk bevel. »
Brittany verscheen achter haar, haar telefoon in de lucht alsof ze live uitzond. « Dit is misbruik! Je kunt een weduwe er niet uitgooien! » mompelde Ryan iets over advocaten. De agent las de beschikking toch voor, kalm en beheerst. Hij legde uit dat ze 15 minuten hadden om de benodigde spullen te verzamelen en te vertrekken.
« Vijftien minuten? » lachte mama, haar stem brak. « Dat meen je toch niet, » zei hij. Ze begonnen heen en weer te lopen, ruzie te maken en dingen om te gooien. Brittany huilde nog harder. Ryan sloeg de deur dicht. Mama bleef maar herhalen: « Dit is mijn huis, » alsof herhaling het waar kon maken.
Ik stond er maar. Toen de eerste agent opzij stapte, rende Brittany naar buiten met kleren en twee ingelijste foto’s – een van haar kinderen, de andere van haar vader. Ryan volgde me en keek me woedend aan. Mama was de laatste. Ze bleef in de deuropening staan, haar ogen een mengeling van haat en ongeloof. « Ik hoop dat je trots bent, » zei ze.
Dat was ik niet. Ik was moe. De agenten sloten de deur achter haar. Simpel en definitief. Een van de Agenten gaven me de sleutels. « Mevrouw, » zei hij, « u bent er nu. » Drie woorden, zwaarder dan ik had verwacht.
Toen hun auto’s eindelijk wegreden, stond ik daar alleen in de motregen. Ik ging naar binnen. De lucht rook naar stof en parfum. Ik deed de ramen open en liet de regen binnen. Die avond haalde ik Hannah op van school. « Gaan we weer verhuizen? » vroeg ze.
« Thuis, » zei ik. Het woord voelde vreemd aan. Toen we door de deur liepen, galmde het huis na. Ze rende van kamer naar kamer. « Het is weer van ons, » zei ze.
« Ja, » fluisterde ik. « Het is altijd al zo geweest. »
Zes maanden gingen voorbij. Hannah en ik hebben niet met de vrouw op hun lijst gesproken. Ik heb alle nummers geblokkeerd. De kamer ziet er goed uit op het scherm. Ik snap het nog steeds. Geruchten uit een klein stadje, zonder vergunning. Blijkbaar is mam weer bij Brittany en Ryan ingetrokken. Het duurde een maand voordat alles ontplofte. Mam begon haar huis te renoveren. Ryan was er niet blij mee. Ze hadden een rivaliteit en sloten hem buiten. De politie belde. Een week later verhuisden ze. Nu wonen mam en Brittany samen, wat iedereen geweldig vindt, als je « geweldig » definieert als twee mensen die passief-agressief concurreren om zuurstof. Hun laatste ruzie kwam neer op reacties op Facebook Marketplace. Mam verkoopt Brittany’s oude servies. Oprichtster Brittany: « Je woont hier niet eens. » Prachtige symmetrie.
Alles gaat prima met ons. Hannah helpt me in de tuin. Ze zegt dat alles sneller groeit als je er niet tegen schreeuwt. Het is stil in huis. Geen nieuwe sloten, geen nieuwe stormen. En het beste van alles: er is nog niemand ingetrokken.
