Mijn schoonmoeder is twee keer behandeld. Ze zei niets, staarde alleen maar naar het plafond. Haar trotse, zelfverzekerde ogen weerspiegelen nu alleen nog maar leegte en spijt. Ik nam haar bij de arm en vroeg zachtjes: « Waarom heb je hem al het geld en de verspilling laten achterlaten? » Ze tuitte haar lippen en nadat de tranen over haar wangen begonnen te stromen, zei ze: « Ik wist… ik wist dat hij niet van me hield. Maar ik dacht dat er een klap was geweest, wat ook gebeurde, wat ook gebeurde… er was geen schade. » Ik was sprakeloos. Niemand gaf haar de schuld, maar deze pijn… niemand kon het voor haar verdragen.
Ter illustratie
Vanaf die dag was mijn schoonmoeder volledig aangedaan. Ze droeg geen make-up meer, nam geen selfies meer en luisterde niet meer naar liefdesliedjes.
Ze werd kalmer, bedachtzamer en begon meer tijd met haar kleinzoon door te brengen. Ze veegde stiekem tranen weg en dreigde toen ze haar kleinzoon hoorde zeggen: « Oma, vertel me een verhaaltje. » Het verhaal van mijn schoonmoeder is een ontroerende herinnering: liefde kent geen leeftijd, maar iemand vertrouwen kan je je trots en gezondheid kosten.
Soms is de prijs niet geld, maar de resterende jaren van je leven… een leven vol spijt.
