Mijn dochter en ik hadden onlangs een van de ergste ruzies ooit, en die ging over de erfenis. Zolang ik me kan herinneren, heeft ze heel duidelijk aangegeven dat ze geen kinderen wil. Het is iets wat al vaak tussen ons is voorgekomen, en hoewel we er al eerder ruzie over hebben gehad, liep de onenigheid deze keer uit de hand.
In de hitte van de strijd zei ik tegen haar: « Dat geld heb ik gespaard voor de opvoeding van de volgende generatie, niet voor jouw oneindige opleiding. » De woorden kwamen scherper uit dan ik bedoelde, maar toen ze eenmaal uitgesproken waren, was er geen houden meer aan. Ze keek me aan alsof ik iets kostbaars had gebroken en stormde woedend het huis uit. Voordat ze de deur achter zich dichtsloeg, noemde ze me harteloos.
De volgende dag, nog steeds van streek, nam ik een beslissing die ik destijds praktisch vond: ik herschreef mijn testament. In plaats van alles aan mijn dochter na te laten, stelde ik mijn nichtje als erfgenaam aan. Ze heeft twee kinderen, en ik overtuigde mezelf ervan dat het geld op die manier tenminste zou dienen voor het doel dat ik me altijd had voorgesteld: een gezin onderhouden en stichten.
Maar het nieuws verspreidt zich snel binnen families. Ongeveer een week later ontdekte mijn dochter het via een neef. Ze kwam terug om me te confronteren, en haar woorden raakten me dieper dan alles wat ik tegen haar had gezegd. Ze zei: « Je hebt duidelijk gemaakt dat je niet om me geeft, tenzij ik je kleinkinderen geef. Je wilt geen dochter – je wilt gewoon een fokprogramma. »
Sindsdien heeft ze niet meer met me gesproken. Mijn nichtje, die hier nooit om heeft gevraagd, voelt zich nu schuldig dat ze überhaupt in het testament is genoemd. En ik blijf alleen achter met mijn gedachten en vraag me af of ik de situatie niet helemaal verkeerd heb aangepakt.
Ik blijf me maar afvragen of ik mijn relatie met mijn enige kind heb vergooid voor geld dat ik toch niet eens zal zien opraken. Hebben mijn eigen verwachtingen me verblind voor het feit dat mijn dochter haar eigen leven kan leiden? Was het verkeerd – misschien zelfs wreed – van me om het idee van erfenis te koppelen aan de vraag of ze kinderen heeft?
Ik wilde voor de volgende generatie zorgen. Maar nu vrees ik dat ik de mijne kwijt ben.
