Ik ging helemaal los. Ik vond een mooie jurk in een zachtblauwe tint waarin ik me elegant voelde, niet oubollig. Ik bracht uren door met het krullen van mijn dunner wordende haar en het zorgvuldig aanbrengen van make-up – foundation, blush, zelfs een beetje glitter op mijn oogleden. Ik keek in de spiegel en dacht: wauw… misschien heb ik nog wel een sprankje over. Ik voelde me trots toen ik die locatie binnenliep, alsof ik mezelf twintig jaar jonger voelde.
Maar zodra ik binnenkwam, zag ik de blikken. Zijwaartse blikken, gefluister, zelfs opgetrokken wenkbrauwen. Mijn maag kromp ineen. Toen kwam mijn kleindochter aanrennen. Ze trok me opzij, duidelijk verlegen. Ze zei: « Oma, ik vind het geweldig dat je probeert trendy te zijn, maar houd je de volgende keer misschien aan je gebruikelijke look. Snel! Ga naar de badkamer en kleed je om. »
Ik verstijfde. Mijn hart voelde alsof het in tweeën spleet. Dit had haar speciale dag moeten zijn, en in plaats van haar vreugde te delen, was ik plotseling een bron van schaamte. Ik kon er geen woorden voor vinden – ik ben gewoon weggegaan. Ik stapte in mijn auto en zat daar te snikken, met mascara die over mijn wangen liep. Op mijn 78e dacht ik dat ik dit soort vernedering niet meer kon voelen, maar daar zat ik dan, huilend als een tiener na het eindexamenbal.
Later belde ze. Ze verontschuldigde zich en zei dat de stress van de bruiloft haar te veel was geworden. Ze gaf toe dat ze overdreven had gereageerd. Maar de schade was al aangericht. De herinnering aan haar woorden – « misschien kun je de volgende keer gewoon je gebruikelijke look aanhouden » – blijft maar door mijn hoofd spoken.
Ik weet niet of ik haar kan vergeven. Een deel van me wil dat wel. Ze is jong, gestrest, en misschien besefte ze niet hoe wreed het klonk. Maar een ander deel van me voelt dat ik nooit meer een familiebijeenkomst kan binnenlopen zonder me af te vragen of mensen me stiekem veroordelen. De schaamte kleeft als een tweede huid aan me.
Bron: brightside.me
