De daaropvolgende weken waren verrassend rustig. Ik begon te geloven dat Paul misschien eindelijk tot Vanessa was doorgedrongen en dat ze het had losgelaten.
Maar een paar dagen later, toen ik thuiskwam van mijn werk, trof ik Paul huilend op de bank aan, met Vanessa naast hem, die hem probeerde te troosten.
De paniek sloeg meteen toe. Mijn eerste gedachte was dat er iets met Austin was gebeurd. Ik zag hem nergens.
« Waar is mijn zoon? » vroeg ik doodsbang.
« Het gaat goed met hem, » antwoordde Paul zachtjes. « Ik heb hem naar je moeder gebracht. »
« Wat is er gebeurd? » vroeg ik opnieuw, terwijl ik naast Paul ging zitten en zijn hand pakte.
Maar hij trok zijn hand terug.
« Wat is er gebeurd?! Mijn vrouw liegt al jaren tegen me! »
« Ik begrijp niet waar je het over hebt, » zei ik fronsend.
Toen pakte Paul een vel papier van de salontafel en gooide het naar me. Ik wilde hem uitschelden omdat hij me zo behandelde, maar zodra ik naar beneden keek, stokte mijn adem.
Het was de uitslag van een DNA-test. Voor Paul en Austin.
