Die nacht was een hel.
Austin bleef maar vragen waar papa was en wanneer hij terugkwam, en ik had geen idee wat ik hem moest vertellen.
Ik kon niet geloven dat Paul zo makkelijk voor Vanessa’s manipulatie was gevallen. Maar ik kon het hem ook niet helemaal kwalijk nemen. Ze had hem het « bewijs » laten zien.
Alleen ter illustratie
De uren verstreken en ik kon alleen maar aan Paul en die stomme test denken. Ik bleef maar mogelijkheden overdenken, terwijl ik probeerde te bedenken hoe de uitslag onjuist kon zijn. Eén conclusie die ik trok, was dat het lab misschien niet betrouwbaar was.
Ik besloot zelf een test te doen.
Dus de volgende dag leverde ik monsters van mijzelf en Austin in bij het laboratorium en wachtte af.
Een week later kreeg ik een e-mail met de resultaten.
Ik zat met trillende handen voor mijn laptop en opende de bijlage.
Kans op zwangerschap: 0%.
Ik wist het! Ik wist dat dat lab verschrikkelijk was! Dat kon onmogelijk kloppen.
Ik had zestien uur aan weeën gehad. Ik was zonder enige twijfel zijn moeder.
Ik printte de resultaten uit en ging meteen naar Vanessa’s huis, omdat ik wist dat Paul daar verbleef.
Toen ik later aankwam, belde ik ongeduldig opnieuw aan, totdat Paul eindelijk de deur opendeed.
« Mary, wat doe je hier? Ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat ik je nu niet wil zien. »
Ik hield hem het testresultaat voor.
« Kijk. Ik heb ook een test gedaan, en daaruit blijkt dat Austin ook niet mijn zoon is. »
Pauls uitdrukking veranderde van woede in iets dat dicht bij angst lag. Ik had schok verwacht, misschien opluchting – maar geen angst.
“Besef je wel wat dat betekent?” vroeg hij zachtjes.
“Dat betekent dat het lab een grap is.”
