Haar toon was vreemd.
« We moeten elkaar ontmoeten, » zei ze. « Er is iets wat je moet weten. »
« Wat bedoel je? »
Ze haalde adem en keek me met open ogen aan.
« Het komt van iemand die je kent. Heel goed. »
Ik staarde haar aan en wachtte.
Ze fluisterde de woorden die mij kapotmaakten:
« De biologische vader van de baby die je draagt… is je man, David. »
Ik voelde een samentrekking op mijn borst.
« Nee… dat is onmogelijk! Hij is ziek! Hij kon niet… »
Lena schoof een andere pagina naar mij toe.
« Zijn familie – zijn ouders – namen contact met ons op voordat hij ziek werd. Ze vroren zijn sperma in voor toekomstig gebruik, in de hoop dat hij het zou overleven.
Omdat hij dat niet deed… gingen ze toch door. Ze wilden een kleinkind, ook al wist je dat niet.”
Ik kon niet ademen.
Tranen brandden in mijn ogen terwijl ik fluisterde:
“Dus… de baby in mij… is van David?”
Ze knikte.
« En ze willen niet dat je het weet. Je had er nooit achter mogen komen. »
Ik zat daar, verdoofd.
In mij leefde het kind van de man van wie ik hield, maar dat ik aan vreemden had gegeven door dezelfde familie die mij behandelde alsof ik niet bestond.
Het verhaal eindigde daar niet.
Die dag was slechts de eerste barst, en alles wat daarna kwam, zou op manieren ontsporen die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Ik liep de kliniek uit als een geest, mijn handen gedrukt tegen de kleine zwelling in mijn buik, mijn geest weigerde te geloven wat ik had gehoord.
Het kind van David.
Maar niet de onze.
Dagenlang kon ik mezelf niet in de spiegel aankijken. Elke reflectie voelde als een vreemde die terugstaarde – een vrouw die elke grens voor de liefde had overschreden en toch alles had verloren.
Ik dacht aan Davids ouders, aan hoe ze naar me hadden geglimlacht, maar waarom ze dit van plan waren.
Soms lag ik ‘s nachts wakker en voelde ik de baby schoppen.
Een hartslag die niet van mij had mogen zijn.
Een hartslag die mij verbond met de mensen die mij hadden uitgewist.
Soms raakte ik mijn buik aan en fluisterde:
