Ze heette Diane. Toen ik die avond haar bescheiden appartement binnenkwam, wist ik het nog niet, maar ze zou alles veranderen.
Diane’s appartement was klein maar warm. Ze gaf me handdoeken, schone kleren en hield Noah zelfs in haar armen terwijl ik douchte. Ze vroegen niet om details of uitleg. Ze luisterden gewoon wanneer ik er klaar voor was.
Terwijl ik met vochtig haar en trillende handen op haar bank zat, zette ze een dampende kop thee voor me. « Lieverd, » zei ze zachtjes, « wat er vanavond ook gebeurd is, het is nog niet voorbij. »
Je woorden raakten iets in me. Wekenlang voelde ik me een mislukkeling. Jasons stilzwijgen was erger dan zijn woede, en Evelyns constante afkeuring deed me twijfelen aan mezelf als vrouw en moeder. Maar Dianes eenvoudige vriendelijkheid was als ademhalen na een verdrinkingsdood.
In de dagen die volgden, werd Diane mijn redder in nood. Ze stond erop dat ik bleef totdat ik begreep wat er aan de hand was. Ik bood aan om de gunst op de een of andere manier te vergelden. Ze weigerde. « Bewaar het maar voor luiers, » zei ze glimlachend.
Op een ochtend, toen ik Noah zijn flesje gaf zodat ik kon douchen, vertelde ze me iets wat haar medeleven duidelijk maakte. « Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij, » gaf ze toe. « Het is niet helemaal hetzelfde verhaal, maar ik weet hoe het is om in de steek gelaten te worden, om te horen dat je niet goed genoeg bent. »
Ik vroeg haar hoe het met haar ging.
« Ik heb besloten dat ik beter verdien », antwoordde ze eenvoudig.
Die woorden bleven bij me hangen. Op Dianes aandringen nam ik contact op met een plaatselijk opvangcentrum voor vrouwen dat juridische hulp biedt aan ontheemde moeders. Ze hielpen me met het invullen van de papieren en het inplannen van een consult met een familierechtadvocaat.
Toen gebeurde er iets onverwachts.
Jason belde.
Eerst wilde ik niet antwoorden. Maar toen klonk zijn stem gespannen en verlegen. « Ik wist niet waar je was. Gaat het wel? »
Zes maanden later hadden Noah en ik onze eigen studio. Hij was klein, maar wel van ons. Hij had een kinderbedje. Ik had een koffiezetapparaat. En voor het eerst in lange tijd was er rust in elke hoek.
Jason probeerde het opnieuw. Hij belde en stuurde zelfs een keer bloemen. Maar ik ging niet terug. Niet omdat ik hem haatte, maar omdat ik eindelijk genoeg over mezelf had geleerd om bij hem uit de buurt te blijven.
Diane was er de hele tijd voor me. Ze was geen vreemde meer. Ze werd onderdeel van de familie.
En iedere keer dat ik een vrouw alleen in de regen zag staan, of een moeder met een kinderwagen en tranen over haar gezicht, dacht ik aan die nacht.
De nacht dat mijn man mij en mijn pasgeboren baby uit huis zette, vanwege mijn schoonmoeder.
De nacht dat alles eindigde…
en alles opnieuw begon.
