Tranen vulden haar ogen toen de waarheid over hun huwelijk aan het licht kwam. Rachel voelde een steek van spijt over de verloren gevolgen van hun misverstanden, maar tegelijkertijd voelde ze opluchting. De wrok die zich in de loop der jaren had opgebouwd, begon af te nemen, begraven in de begrafenis van integratie, verdriet en empathie. Daniels laatste daad was een poging tot verlossing, een manier om toegang te krijgen en het af te sluiten.
De laatste dagboeknotitie werd slechts enkele dagen voor het ongeluk geschreven. Daniel vertelt over de plannen die hij had gemaakt om Rachel eindelijk in vertrouwen te nemen, hulp te zoeken voor zijn geestelijke gezondheid en hun leven samen weer op te bouwen, vrij van geheimen en bedreigingen. Er moest een nieuwe vorm van genezing en liefde worden toegepast, de vorm van genezing en liefde die ooit hun relatie had gekenmerkt.
Na deze onthullingen was Rachels wereld inderdaad ingestort, maar uit de ruïnes begon ze opnieuw op te staan. Ze realiseerde zich dat, in Daniels afwezigheid, zijn laatste geschenk de waarheid was – waarheid die haar bevrijdde van de ketenen van twijfel en wrok. Op zijn eigen manier koestert Daniel niet alleen de herinnering aan haar liefde, maar ook, wat betekent dat ze eindelijk rust heeft gevonden.
