Zittend op bed | Bron: Midjourney
En weet je wat?
Mijn ouders kwamen niet eens opdagen. Ze maakten er ook geen bezwaar tegen dat Rob en Lisa me officieel adopteerden. Het was alsof ze jaren eerder afstand hadden gedaan van hun ouderlijke rechten om hun en Chloe’s carrière makkelijker te maken.
Nu ben ik tweeëntwintig en heb ik mijn ouders al negen jaar niet meer gezien. Ik werk in de IT en het gaat geweldig. Pas op de middelbare school besefte ik dat ik er een genie in was.
Jonge vrouw met laptop | Bron: Midjourney
« Als dit je roeping is, dan is dit je roeping, Mel, » zei Rob op een avond tijdens het avondeten. Ik zat nog op de middelbare school en het was toevallig de dag van onze ouderavond. Mijn informaticaleraar had het steeds over mijn « vaardigheden ».
« Wil je na schooltijd informatica studeren? » vroeg hij.
Ik zweeg even, onzeker. Ik sneed een stuk kip in stukken en dacht na.
« Ik denk het wel, » zei ik. « Is dat oké? Is studeren überhaupt een optie? »
Ontdek meer
Gezinsspelletjes
« Is studeren überhaupt een optie? » vroeg Rob geamuseerd. « Natuurlijk, Mel! We hebben je altijd gezegd dat je bij ons hoorde. En we zullen de weg vrijmaken voor je toekomst, vogeltje. »
Een bord eten | Bron: Midjourney
Toen ik dat hoorde, werd mijn hart warm. Door de jaren heen begon mijn oom Rob me uit te schelden die hem aan mijn naam deden denken of die hem aan de mijne deden denken. « Songbird » was waarschijnlijk mijn favoriet.
Ze steunden me, hielden van me en lieten me nooit in de steek.
Ik had jarenlang niet aan mijn biologische ouders gedacht. Een paar maanden geleden kwam er abrupt een einde aan Chloe’s carrière. Ze kreeg een ernstig ongeluk tijdens de training, waarbij ze haar been en arm brak.
Tiener in een ziekenhuisbed | Bron: Midjourney
Het was het soort blessure waar je niet meer van herstelt, tenminste niet op topniveau. Toen Chloe eenmaal hersteld was, had ze waarschijnlijk de beste kans om coach te worden.
Plotseling wilden mijn biologische ouders me terug in hun leven.
Ze namen voor het eerst contact met me op tijdens de feestdagen en stuurden me een eenvoudig, vrolijk sms’je.
Hoi Melody! We missen je zo erg en zouden je graag zien. Laten we snel afspreken! Wat dacht je van eten?
Ik negeerde het.
Telefoon op tafel | Bron: Midjourney
Maar op kerstavond werd ik in het nauw gedreven.
Ik ging met mijn oma naar de kerstnachtmis, die ondanks haar leeftijd en vreselijke gewrichtspijn nog steeds van deze traditie hield. Toen we de kerk binnenkwamen, zag ik mijn moeder bij de deur wachten. Het gezicht van mijn moeder klaarde op en ze rende naar voren alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien.
Mijn oma snoof en liep verder naar de stoel.
« Melody! » riep ze uit, terwijl ze een knuffel pakte. « Het is zo lang geleden! Je bent zo mooi. »
Buitenkant van de kerk | Bron: Midjourney
Nu wist ik precies wie ze was. Ik wist precies wie mijn vader was, die naar ons toe liep. Maar ik wilde ze pijn doen.
« Pardon, ken ik u? » vroeg ik.
Het gezicht van mijn moeder vertrok als vloeipapier, maar mijn vader stapte binnen, rood aangelopen en verontwaardigd.
« Pardon, jongedame? Wat is dat voor toon? Wat is dat voor vraag? U weet toch dat wij uw ouders zijn! »
Ik kantelde mijn hoofd en deed alsof ik nadacht.
Nervous Man | Bron: Midjourney
« O. Mijn ouders? Dat is grappig, want mijn ouders zijn thuis en haasten zich om de kerstcadeaus in te pakken die ze op het laatste moment voor me hebben gekocht. Jullie zijn vast Anthony en Carmen? Degenen die me hebben afgestaan? »
Toen ging ik bij mijn oma zitten, en liet hen met open mond achter.
Ze zaten achter ons, en gedurende de hele dienst voelde ik hun ogen in mijn achterhoofd boren. Toen ze weggingen, hielden ze me weer tegen.
Jonge vrouw in de kerk | Bron: Midjourney
« Herken je ons echt niet? » vroeg mijn moeder.
Ik keek ze even aan.
« Maakt niet uit, » zei ik.
Terwijl ik met mijn oma wegliep, verstevigde ze haar greep om mijn arm.
« Ze hebben het prima zo, schat, » zei ze. « Zoals je kunt zien, besta ik niet voor hen. Ik besta niet meer sinds je elf was en ik heb tegen ze geschreeuwd over hoe ze je behandeld hebben. »
Oudere vrouw in de kerk | Bron: Midjourney
Een paar dagen later moeten ze iets geweten hebben, want ze belden me uit het niets.
« Melody, schat, » begon mijn moeder. « Als het zo goed met je gaat, zou het dan niet logisch zijn om je familie een beetje te helpen? Weet je, na alles wat we voor je gedaan hebben. »
Ik barstte bijna in lachen uit.
« Wat heb je voor me gedaan? Je bedoelt me in de steek gelaten? »
Jonge vrouw aan de telefoon | Bron: Midjourney
« Doe niet zo dramatisch, » snauwde ze. « We hebben je de ruimte gegeven om de onafhankelijke vrouw te worden die je nu bent. Zonder onze offers zou je niets zijn. »
Ik kon haar lef niet geloven.
« Jij hebt zoiets niet gedaan, » wierp ik tegen. « Je wilde me er niet bij hebben toen je je Olympische dromen met Chloe najoeg. »
« Familie is familie, » zei mijn vader aan de telefoon. « We zitten hier nu allemaal samen in. Vind je niet dat je ons iets verschuldigd bent voor je opvoeding? »
« Jij hebt mij niet opgevoed. »
Dat heb je wel. Tante Lisa en oom Rob. Als ik iemand iets verschuldigd ben, dan zijn zij het wel.
Boze vrouw aan de telefoon | Bron: Midjourney
Ik hing op voordat ze konden opnemen.
Ik dacht dat ik even naar Chloe kon kijken, maar ze onderbrak me ook. Net als onze ouders. Ik had niets meer te vertellen.
Oudejaarsavond brak aan en het was magisch. Tante Lisa bakte haar beroemde honingham en oom Rob probeerde koekjes te bakken (ze waren een beetje verbrand, maar we hebben er toch van genoten).
Terwijl we lachend aan tafel zaten, realiseerde ik me iets.
Eten op tafel | Bron: Midjourney
Ze zijn mijn familie. Niet degenen die me hebben verlaten, maar degenen die zijn gebleven.
Mijn biologische ouders proberen misschien contact met me op te nemen, maar ze kunnen de schade die ze hebben aangericht nooit herstellen.
Ik heb alles wat ik nodig heb hier.
