Toen ik mijn ogen weer opendeed, lag ik op de achterbank van een oude auto, gewikkeld in een dikke jas. « Wacht even, lieverd. We zijn er bijna, » zei de man kalm.
Hij was ouder, had grijs haar en zijn gezicht was getekend door jaren van hard werken en vriendelijkheid. Hij heette Nathan – een weduwnaar, een voormalig vrachtwagenchauffeur die nu als taxichauffeur werkte om de tijd te doden. Hij vond me halfbevroren langs de kant van de weg en aarzelde geen moment.
Hij bracht me net op tijd naar het ziekenhuis. De volgende uren waren een wervelwind van pijn en paniek, maar Nathan bleef. Hij wachtte buiten en liep als een bezorgde vader door de gangen.
Toen de verpleegster eindelijk naar buiten kwam, glimlachend, zei ze: « Je hebt een gezonde zoon. »
« Dank je wel, » mompelde ik, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. « Als jij er niet was geweest… »
« Je hoeft me niet te bedanken. Concentreer je gewoon op dit kleintje. »
Hij keek naar mijn zoon en zijn uitdrukking verzachtte. « Hij is perfect, » zei hij.
« Wil je hem even vasthouden? » vroeg ik.
« Heb je al een naam gekozen? » vroeg hij zachtjes.
« Max, » zei ik.
Vanaf die dag werd Nathan mijn reddende engel. Hij kwam elke dag bij me langs, bracht me eten, hielp me met het invullen van formulieren en zat gewoon in rustgevende stilte naast me. Toen ze me ontsloegen, vertelde ik hem dat ik nergens anders heen kon.
Hij aarzelde even en zei toen zachtjes: « Mijn appartement is te groot voor één persoon. Jij en Max kunnen zo lang blijven als nodig is. »
En zo begon mijn nieuwe leven.
Ik vroeg een scheiding aan. Greg protesteerde niet. Hij leek zelfs opgelucht. Sharon belde één keer. Ik blokkeerde haar nummer. Dat deel van mijn leven was verdwenen.
De tijd verstreek. Max werd volwassen en giechelde elke keer als Nathan de kamer binnenkwam. En ik begon langzaam te genezen. Mijn hart, ooit gebroken, begon weer vertrouwen te krijgen, vooral toen ik zag hoe lief Nathan voor ons zorgde.
Op een zomeravond, nadat Max in slaap was gevallen, vroeg Nathan me om met hem te gaan wandelen.
« Leah, » zei hij zachtjes, « ik weet dat dit misschien plotseling lijkt… maar ik hou van je. Jij en Max hebben mijn leven weer vreugde gebracht. Ik wil elk moment dat ik heb met je doorbrengen, als je me wilt hebben. »
Hij opende het kleine fluwelen doosje, waarin een eenvoudige, prachtige ring zat.
Tranen welden op in mijn ogen, niet van pijn, maar van een vreugde zo intens dat ademhalen pijn deed. « Ja, » fluisterde ik. « Ja, Nathan. »
We trouwden in stilte, omringd door vrienden. Max, gekleed in een schaars smoking, droeg de ringen naar het altaar. Een paar maanden later adopteerde Nathan hem officieel.
