vervaagd. Op een avond zei hij zachtjes tegen me: « Weet je, Em zal zich dit niet zo herinneren als wij. En misschien is dat maar beter ook. »
Hij had gelijk. Emily zou zich herinneren dat ze uit de vogelkooien was gevallen, misschien de schaamte toen haar juf de verpleegster riep. Maar ze zou de last van argwaan, de koude gloed van de tl-verlichting van het bureau, of de pijn van een geschonden vertrouwen niet dragen. Die herinneringen behoorden toe aan volwassenen.
De vlek op Emily’s rugzak bleek niets meer te zijn dan de rommel van een onvoorzichtige kat. Maar het incident onthulde iets diepers: de kwetsbaarheid van vertrouwen, hoe snel angst relaties kan ondermijnen, en hoe belangrijk het is om een balans te vinden tussen waakzaamheid en mededogen.
Ik herinner me nog steeds de woorden van rechercheur Whitaker: « De verdachte is geen mens. » Destijds dacht ik dat hij het over kat Daisy had. Nu, maanden later, begrijp ik het anders. De echte verdachte was angst: angst voor wat zich voor het oog verborgen zou kunnen houden, angst voor wat we over het hoofd zouden kunnen zien, angst om degenen die ons dierbaar zijn te verliezen.
En als we angst toelaten, kan het veel vernietigender zijn dan welke mens dan ook.
