Ik keek op en ze huilde. Ik ook. Iedereen klapte, en voor het eerst sinds de bruiloft voelde ik me gezien – niet om wat ik had gedaan, maar om wie ik voor haar was.
Later, terwijl we de keuken aan het opruimen waren, porde ze me aan en zei, lachend door de tranen heen: « Weet je, jij was echt mijn onbetaalde weddingplanner. »
Ik glimlachte. « Volgende keer reken ik per uur. »
Ze grijnsde. « De volgende keer? Gaat niet gebeuren. »
En zo was de spanning verdwenen. We waren niet perfect – dat zouden we nooit worden – maar we waren weer zussen. En dat, meer dan welke toespraak of armband dan ook, was de erkenning die ik echt wilde.
Let op: Dit artikel is geïnspireerd op verhalen uit het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Eventuele gelijkenissen met bestaande namen of locaties berusten op puur toeval. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
