Met een zachte stem, terwijl ik mijn hart kneep.
« Nee, Ellie, » fluisterde ik, terwijl ik haar stevig omhelsde. « Het is niet jouw schuld. Ik heb gewoon mijn eigen ruimte nodig. »
Ik wist dat ik niet zomaar kon verdwijnen. Ik begon ze klaar te maken. Ik leerde Logan, nors maar oplettend, hoe hij de was moest doen en eenvoudige maaltijden moest koken. « Dat doet mama nooit, » mompelde hij, en ik zag een sprankje begrip in zijn ogen. Hij begon haar afwezigheid net zo scherp op te merken als ik. Een paar dagen later glipte ik weg en tekende het huurcontract. Ik kreeg mijn leven terug.
Drie dagen nadat ik naar mijn kleine, lege appartement was verhuisd, ging de telefoon. « Dit is agent Doyle van de politie van Madison, » zei een kalme stem. « We hebben een klacht ontvangen. Kunt u ons ontmoeten op het adres van uw zus? »
Mijn maag kromp ineen. Ik stopte en zag twee agenten met Cheryl op de veranda staan, haar gezicht rood van woede. « Ze heeft 500 dollar gestolen en onze spullen vernield! » Cheryl schreeuwde en wees naar me. « De wasmachine is kapot en de bank is gescheurd! »
Ik knipperde geschokt met mijn ogen en zweeg. « Ik heb niets meegenomen, » zei ik uiteindelijk met een vaste stem.
Cheryl leidde hen naar binnen en wees naar een bank met een gescheurd kussen en een wasmachine die niet wilde starten. Agent Reed inspecteerde de bank. « Die ziet er niet nieuw uit, » merkte hij op, wijzend naar oude vlekken onder de scheur. Hij vond een los snoer in de wasmachine. « Dat zou een teken van slijtage kunnen zijn. »
« Je weet dat ik niets heb gestolen, Cheryl, » zei ik, terwijl ik haar recht in de ogen keek. « Doorzoek mijn auto. Doorzoek mijn appartement. »
Voordat ze kon antwoorden, kwam Logan de kamer binnen, zijn gezicht gespannen. « Ik moet praten, » zei hij, met een blik op de agenten. « Mama verzint dit. Die bank is al maanden kapot. Hunter heeft er afgelopen zomer sap op gemorst. De wasmachine ging een paar weken geleden kapot omdat mama hem te vol had geladen. En het geld? Dat heeft ze uitgegeven. »
Cheryls ogen werden groot. « Logan, nu is het genoeg! » snauwde ze, maar haar stem trilde.
Hij gaf niet toe. « Alyssa was een betere ouder dan jij. Ze betaalde onze schoolspullen en reed ons overal naartoe toen jij en Blake er amper waren. Ze is gewoon woedend dat Alyssa eindelijk het huis uit is. »
De sfeer viel stil. Cheryl bleef stil, haar leugen werd door haar eigen zoon onthuld. Agent Doyle zuchtte. « Mevrouw, valse meldingen zijn een ernstig probleem. We zullen dit door de vingers zien, maar bel ons alstublieft niet als het niet waar is. »
Toen ze weg waren, trok ik Logan apart. « Dat had je niet hoeven doen, » zei ik zachtjes.
Hij haalde zijn schouders op en schopte tegen een steentje. « Je verdient dit niet. Je bent er altijd voor ons geweest. » Ik omhelsde hem en hield mijn tranen tegen. Hij begreep het eindelijk.
Twee weken later klonk Logans trillende stem door de telefoon. « Mama ligt in het ziekenhuis. Iets met de zwangerschap. De kinderen zijn in paniek. »
Mijn eerste reactie was om te weigeren. Maar ik dacht aan Ellie’s angst, Hunters verwarring, Nora’s kleine handjes. Ik ging naar het ziekenhuis. De dokter legde uit dat Cheryl placenta praevia had en de komende drie maanden in bed moest blijven, waarschijnlijk tot de bevalling.
Ik trof Cheryl aan in haar kamer, bleek en stil. « De kinderen hebben je nodig, » fluisterde ze, zonder me aan te kijken.
« Ik help je, » zei ik kalm. « Maar alleen voor de kinderen. En op mijn voorwaarden. » Ik legde ze uit: ik houd mijn baan, ik houd mijn appartement, en ik betaal je geen cent. Ik help je drie maanden, en dan is het voorbij. Ze was te moe om ertegenin te gaan.
Die drie maanden waren een compleet nieuwe hel geweest. Het huis was een hellingbaan. Blake was een geest, mompelde smoesjes over overwerk en bood geen hulp aan, en zijn gebrek was een constante, open wond. Kinderen waren een puinhoop van zorgen en verwarring.
Maar ik was niet langer hun oppas. Ik was een generaal. Ik dacht dat Logan en Ellie hetzelfde waren, omdat we niet wisten wat we moesten doen – we waren er tenslotte voor hem. Ik kwam na mijn dienst binnen om te koken, industriële te eigen plek, mijn leven. Deze keer was het te laat. Blakes verlating was totaal geworden, waardoor de kinderen met gebroken harten achterbleven. “Hijn sloot zich af,” zei Logan op een avond, zijn stem doorspekt met een bitterheid die geen vijftienjarige zou moeten hebben. “Het is altijd al zo geweest.”
Drie later werd Cheryl uit het ziekenhuis praktisch, met haar pasgeboren zoon en haar armen. Ik zag haar voor het laatste thuis. “Ik ga weg,” zei ik eenvoudig. « Ik hou van deren, maar ik kan hier niet langer deel van nemen. Jij bent hun moeder, Cheryl. Het is tijd om hetzelfde te gaan. »
Ze draaide zich gewoon om. Ik ging weg en keek niet meer om.
Ik kon de kinderen niet in de steek laten, maar ik kon ze ook niet rood worden van hun moeder. Ik kom op een middenweg. Ik ben mijn vriendin Tara, die in de buurt woonde, $50 per maand om schoolspullen de snacks te kopen. Ik heb nog geen plan voor een week met video-opnames waarbij jezelf kunt kijken en zien wat je ziet.
Het gerucht ging dat Cheryls leven uit elkaar viel.
