De zwangerschap eindigde, maar de gevolgen bleven. Carol werd veroordeeld voor mishandeling, maar kreeg alleen een proeftijd en verplichte therapie. Een week na de bevalling kwam er een brief van Melissa’s instelling. Ze verontschuldigde zich, maar kondigde ook aan dat ze weer zwanger was van Ryan, een kind waarvan ze al zwanger was vóór hun scheiding. Ryan was er kapot van, nu voor altijd met haar verbonden via hun twee kinderen.
De tweeling bracht drie weken door op de neonatale intensive care. In die tijd bedachten we een plan. Daniels bedrijf bracht hem over naar Seattle. We begonnen opnieuw, vijfduizend kilometer verderop. Op onze laatste avond in Buffalo kwamen de weinige familieleden die nog met ons spraken bijeen voor een afscheidsdiner.
De volgende ochtend zag ik haar op het vliegveld. Melissa stond bij de gate met een doktersassistente, opgezwollen van de medicijnen. Onze blikken ontmoetten elkaar. Haar gezicht vertrok en ze fluisterde iets dat klonk als « Het spijt me » voordat de assistente haar naar buiten begeleidde. Dat was de laatste keer dat ik mijn zus zag.
Ons nieuwe leven begon in Seattle. Maar het trauma bleef me achtervolgen. Elke deurbel bezorgde me rillingen. We begonnen met therapie. De juridische strijd in Buffalo ging door zonder onze toestemming. Melissa werd minstens zes maanden gedwongen opgenomen in een ziekenhuis nadat ze had gedreigd ons te vinden en wat zij « haar kinderen » noemde mee te nemen. Toen belde Emma met het laatste, angstaanjagende nieuws. Melissa had haar tweede zwangerschap verloren tijdens een psychose toen ze probeerde de baby zelf te snijden. Ze werd overgebracht naar een psychiatrische instelling voor langdurige zorg, waar ze voor onbepaalde tijd zou blijven.
Een jaar ging voorbij. De tweeling had net hun eerste verjaardag gevierd. Nathan kwam bij ons langs met een quilt die Carol had genaaid. Die belandde in de kast, maar niet in de prullenbak. Ryan en Delphine wonen nu in Portland; we ontmoeten elkaar één keer in een apparaat, waarbij we van deze ruïnes een apparaat maken. Mijn zus voor de geest, een terugkerende droom over het meisje dat me ooit op haar fiets meenam. De pijn is nu een litteken, een herinnering dat familie je kan breken, maar dat het je niet hoeft te definiëren.
In het geval van een recente Instagram-foto van een lachende tweeling in een park. Het onderschrift luidde: « De beste wraak is een goed geleefd leven. » Voor het eerst geloofde ik het.
