« Hallo, » zei Alexander zachtjes, Emily’s ogen wijd open. « Ik heet Alexander. En jij? »
« E-Emily, » zei hij onzeker, nog steeds gefixeerd op de missie.
Alexander troostte haar. « Emily, het lijkt erop dat je een vriendin kunt gebruiken. Als je erover nadenkt om… »
Emily stapte door de gesloten deur van het huis dat haar niet langer verwelkomde. De harde woorden van haar stiefmoeder echoden in haar gedachten. Ze knikte lichtjes en vertrok. Het was niet alleen het aanbod van hulp dat haar aantrok; het was de vriendelijkheid in Alexanders ogen, wiens wanhopige lijden.
Alexander observeerde zijn eigenaar aandachtig, strooide zijn spullen uit elkaar en laadde ze in de auto. Terwijl ze wegreden, wierp Emily nog een laatste blik uit het raam naar het huis – een plek die ooit haar toevluchtsoord was geweest, nu slechts een herinnering.
Alexander werd meegenomen naar een gezellig restaurant. Ze bestelde warme chocolademelk voor Emily en een koffie voor zichzelf. Terwijl ze van haar koude drankje nipt, proeft Emily de kou in haar botten, die begint te smelten.
« Waarom ben je buiten, Emily? » – Alexanders sollicitatiebrief.
« Mijn stiefmoeder, » luistert hij zachtjes, starend in het kopje. « Ze zei dat ik daar niet meer thuishoor. »
Alexander knikte, zijn gedachten dwaalden even af naar privévakanties – dagen waarop je je ongewenst en eenzaam voelt. Die muziek is beschikbaar voor dit kleine meisje, geef haar de kans om in de toekomst alleen te zijn.
« Je hoort ergens bij » – ergens bij haar. « Of misschien gewoon voor de sollicitatie, als we er niet uitkomen? »
Emily’s ogen werden groot. « Echt? Zou je dat voor me willen doen? »
« Natuurlijk, » – het graf. « Niemand zou alleen moeten zijn als iemand hulp nodig heeft. »
Een paar dagen lang zorgde Alexander voor Emily, zodat hij eerst bij hem kon intrekken. Hij diende een aanvraag in bij de sociale dienst om haar voogd te worden. Hij vulde haar dagen met warmte en zorg, en zorgde ervoor dat Emily zich thuis voelde.
Ze ging met haar winkelen voor nieuwe kleren, schreef haar in voor scholen en elke avond deelden ze verhalen tijdens het avondeten. Emily begon te verschijnen, haar gelach vulde de stille ruimte van Alexanders huis en transformeerde het in een plek van eenvoudige vreugde en leven.
