Vijftien jaar verstreken op deze manier. Lily groeide uit tot een intelligente, meelevende en vastberaden jonge vrouw. Ze deed het goed op school, maakte moeiteloos vrienden en droomde ervan dokter te worden. Voor mij was zij het levende bewijs dat er iets moois kon ontstaan uit liefdesverdriet. Ik dacht dat de geest van Matthew Carter voorgoed begraven was.
Maar op een lentemorgen verbrijzelde een klop op de deur die illusie. Op mijn veranda stond een man die ik nauwelijks herkende – ouder, zwaarder, zijn baard netjes bijgeknipt. Maar zijn ogen verraadden hem: koud, berekenend en vol zelfingenomenheid.
« Ik wil mijn dochter terug », zei hij botweg.
Eerst dacht ik dat het een of andere flauwe grap was. Maar toen kwam de dagvaarding. Matthew klaagde me aan en beweerde dat ik Lily al die jaren bij hem vandaan had gehouden.
Ik was doodsbang – doodsbang bij de gedachte Lily te verliezen, dat ze weggerukt zou worden door dezelfde man die ooit zonder blikken of blozen was weggelopen. Maar ik wist ook iets wat Matthew niet wist: ik had dat briefje bewaard. En de waarheid die ik met me meedroeg, zou mijn grootste wapen worden.
Het gerechtsgebouw had die muffe mix van oud hout en muffe koffie, een geur die overal aan bleef kleven. Ik was nog nooit eerder in een rechtszaal geweest – niet zo. Mijn handpalmen waren vochtig en ik bleef mijn tas vastklemmen, waar ik zorgvuldig het vergeelde briefje had opgeborgen dat Matthew vijftien jaar geleden had achtergelaten. Het was zo vaak gevouwen en opnieuw gevouwen dat de randen gerafeld waren, maar de tekst brandde nog steeds helder.
Matthew zat tegenover me, gekleed in een strak pak dat ontworpen was om hem als een fatsoenlijk man te laten overkomen in de ogen van iedereen die de waarheid niet kende. Zijn advocaat, een scherpzinnige man genaamd Paul Griffin, fluisterde iets in zijn oor, en Matthew knikte en grijnsde naar me alsof de overwinning al binnen was.
Zijn beschuldiging was rechttoe rechtaan, maar hartverscheurend: hij beweerde dat ik hem opzettelijk bij zijn dochter had weggehouden. Hij zei dat hij had geprobeerd de band te herstellen, maar dat ik « het kind verborgen had gehouden ». Zijn advocaat portretteerde me als een bittere, controlerende vrouw die haar wrok de rechten van een vader in de weg had laten staan.
Ik wilde de waarheid naar hun hoofd schreeuwen, ze elke greintje pijn laten voelen die ze hadden veroorzaakt. Maar in plaats daarvan bleef ik stil terwijl mijn advocate – Rachel Morgan, kalm en beheerst – onze zaak uiteenzette. Ze legde uit hoe Matthew Lily in de steek had gelaten, dat er geen bezoekjes, geen telefoontjes, geen financiële steun waren geweest – zelfs geen verjaardagskaart.
Rechter Barrett, een nuchtere vrouw met zilvergrijs haar en een doordringende blik, luisterde aandachtig. Ze liet zich niet snel door drama van de wijs brengen, en dat gaf me een sprankje hoop.
Toen Matthew de getuigenbank betrad, zette hij een show op. Hij vertelde dat hij « te diep rouwde » na Emily’s dood, dat hij « toen nog niet klaar was om vader te worden ». Hij beweerde dat hij jaren later nog had geprobeerd contact te leggen, maar dat ik hem had buitengesloten. Hij liet zelfs een paar tranen, hoewel ik er dwars doorheen kon kijken – het was allemaal te gepolijst.
Toen was ik aan de beurt. Mijn benen trilden toen ik naar de tribune liep. Rachel knikte geruststellend.
« Ik heb Lily opgevoed vanaf de dag dat haar vader haar in de steek liet, » zei ik, met gebroken stem, maar krachtig genoeg om door de hele rechtszaal te klinken. « Hij is niet zomaar weggelopen – hij heeft haar midden in de nacht voor mijn deur achtergelaten. En ik heb bewijs. »
Er klonk gezucht toen ik het briefje tevoorschijn haalde. Rachel gaf het aan de rechter, die de woorden in stilte las voordat hij het teruggaf aan de griffier. Matthews gezicht trok alle kleur weg, zijn zelfverzekerde masker verbrokkelde binnen enkele seconden.
