« Hij is mijn broer. Natuurlijk. » Hij ging de keuken in en kwam terug met de sleutels van de pick-uptruck. « Wanneer vertrekken we? »
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen, bracht ik Luke naar Daniels kamer. Daniel was al wakker. Hij zag me, en toen verschoof zijn blik naar Luke, die zich verward vernauwde. Een lange tijd zei niemand een woord. Daniels mond opende zich een beetje, alsof hij naar een geest staarde.
Luke stapte naar voren, zijn stem vol emotie. « Ik denk dat ik je broer ben. »
Daniel knipperde met zijn ogen en er welden meteen tranen op in zijn ogen. « Mijn broer? »
Ik stond daar en keek naar de twee mannen – gisteren nog vreemden voor elkaar, broers van bloede – die elkaar in de ogen keken alsof ze iets herkenden dat alleen zij konden voelen. Daniel stak een trillende hand uit en Luke schudde die stevig. « We praten later wel, » zei Luke zachtjes. « Maar nu ben ik hier om je leven te redden. »
Lukes testresultaten kwamen sneller binnen dan ik had verwacht. De dokter kwam de wachtkamer binnen met een zachte, opgeluchte glimlach. « Het is een zware belasting, » zei ze. « Een van de beste die we in tijden hebben gezien. »
Die avond hadden Daniel en Luke eindelijk tijd om samen te zitten. « Ik droomde vroeger van een broer, » brak Daniels stem. « Ik vond het onzin, alsof je droomde van een huis waar je nooit zou wonen. Maar hier ben je dan. Echt. »
« Je bent er nu, » zei Daniel, terwijl hij in Lukes hand kneep. « Dat is het enige wat telt. »
De transplantatie verliep soepel. Ik zat naast Daniels bed, hield zijn hand vast en voelde de warmte op zijn huid terugkeren. Luke kwam later binnen, moe maar tevreden. « Je hebt me net een tweede kans gegeven, » fluisterde Daniel.
Luke glimlachte. « Ik denk dat we quitte staan. Je hebt me een gezin gegeven. »
Ik kon mijn tranen niet beddenwingen. Ik had al maanden zoveel angst met mij meegedragen. Er zijn echter twee manieren waarop u alle details kunt vinden die u moet weten, maar u kunt niet wachten om te zien waar u het over heeft.
De volgende dagen waren ook ik een neeuwe wereld trad. Daniels lichaam vereist goed. Luke bleef in de buurt en werd een enorme oorlog in ons leven. Naarmate we verder komen, betreden we de veranda en later wonen we midden in de open deur.
Maanden verstreken en Daniel herwon zijn kracht. Hij begon weer meubels te maken in de garage. Op een avond trok hij me de veranda op, waar een gloednieuwe schommelstoel stond. “Voor jou,” zei hij eenvoudig.
Op een bijzondere gouden herfstavond liep Daniel en ik hand in hand over of met bomen omzoomde weg jj Pine Hollow. Luke laat je aan de behandeling staan, maar daar hoef je je geen zorgen over te maken.
Daniel knielde in mijn hand. « Weet je, » zei hij, « ik dacht altijd dat wees verdwenen zijn dat ik altijd alleen zou zijn. Maar ik had het mis. Ik heb jou. En nu heb ik hem ook. »
Ik zoom in de richting van de schering van het hout. “Familie draait niet jd om bloed, Danny,” fluisterde ik.
“Maar soms wel,” glimlachte hij, “en dat is prachtig.”
Die avond, dominant rond het kleine vuurtje, terwijl de vlammen een zachte gloed op ieders gezicht wierpen, voelde ik vrede en de zekerheid dat alles goed zou komen. Het leven had ons gebroken, ja, maar het had ons ook weer bij elkaar gebracht op manieren die we nooit hadden verwacht. Ons verhaal begon met wanhoop, maar daar niet. Hijn komt uit zijn familie, zijn tweeds zijn van hem, hij wordt gevonden door zijn broer en hij est nog jong.
