Ze keek om zich heen, in de hoop dat iemand zou helpen, maar de mensen waren onverschillig. Haar lippen trilden, haar ogen vulden zich met tranen. Ze stak haar hand uit, alsof ze om hulp vroeg, maar er kwam niemand. Een jongeman pakte zelfs zijn telefoon en begon te filmen – hij vond het grappig.
De grootmoeder kroop buiten adem naar de uitgang. Eén hand greep haar wandelstok vast, de andere steunde op de koude tegelvloer. Het lawaai in de winkel leek te zijn weggestorven – het enige wat ze hoorde was haar zware ademhaling en zachte kreunen van pijn. Elke stap die ze zette, was een kwelling, maar ze bleef doorgaan, in de hoop de winkel uit te komen en op de een of andere manier thuis te komen.
Mensen gingen uit elkaar, maar niemand hielp. Hun blikken waren een mengeling van medelijden en onverschilligheid. Het leek alsof iedereen had besloten dat het hun niets aanging.
Een klein meisje – niet ouder dan vijf jaar – liep naar de grootmoeder toe. Ze hield een teddybeer vast. Ze boog zich voorzichtig voorover, keek de oude vrouw aan en vroeg zachtjes:
« Oma, heb je pijn? Waar zijn je kinderen? »
De oude vrouw keek op. Er verscheen een zwakke, vriendelijke glimlach op haar gezicht. Het meisje stak haar kleine hand uit en probeerde haar overeind te helpen.
De moeder van het meisje zag dit en rende er snel naartoe. Ze tilde de grootmoeder op, zette haar op een bankje en belde meteen een ambulance. Terwijl ze wachtten op de ambulance, hield het meisje de hand van de oude vrouw vast en fluisterde: « Wees niet bang, alles komt goed. »
Toen de ambulance arriveerde en de grootmoeder meenam, was het stil in de winkel. De mensen die haar zojuist onverschillig hadden aangekeken, konden elkaar nu niet meer in de ogen kijken.
Slechts één klein meisje liet zien wat echte menselijkheid is.
Ze liep niet voorbij, draaide zich niet om, was niet bang. En op dat moment was zij – een klein kind – de enige persoon in de kamer met een ziel.
