Toen we terugkwamen van wat een perfect uitje had moeten zijn, voelde ik meteen dat er iets niet klopte.
De lucht in het huis voelde vreemd zwaar aan en in de kamers hing een verontrustende stilte.
Eén lade stond op een kier, een paar kleine spullen lagen verspreid over de vloer, en toen zagen we het ineens, bij de kluis, wijd open en leeg. Jaren van zorgvuldig sparen, verdwenen. Het gezicht van mijn man werd rood toen hij fluisterde: « Controleer de camera’s. » We hadden vlak voor onze reis een nieuw beveiligingssysteem geïnstalleerd, en plotseling was die voorzorgsmaatregel ons enige sprankje hoop geworden.
We zaten naast elkaar, scrollend door de beelden, ons hart bonzend met elke seconde. Toen, op de derde avond – 23:47 uur – glipte er een schimmige figuur door de achterdeur naar binnen, met een motorkap open.
De bewegingen waren doelbewust en zelfverzekerd.
De persoon liep rechtstreeks naar de kluis, alsof hij al wist waar alles was. Mijn adem stokte toen een deel van het gezicht van de indringer in beeld kwam. Ik hoefde er niet lang over na te denken – de waarheid sloeg meteen in, scherper dan het verlies zelf.
Het was Daniel – onze neef. Dezelfde jongen die vroeger in het weekend bij ons doorbracht, het gras maaide, samen at en lachte alsof hij hier hoorde. Het verraad wekte aanvankelijk geen woede op; het brak iets diep in ons.
