Ellie twijfelde of ze zou gaan, maar Caleb stond erop dat ze als gezin gingen.
Ze liep trots met Mia en Ben mee, en dit keer klonk er een gefluister van bewondering.
Op het festival verraste Caleb haar. Hij knielde neer met een simpele ring in zijn hand. « Ellie, je hebt ons weer tot een familie gemaakt. Blijf je? Niet omdat het moet, maar omdat je het wilt. »
Met tranen in haar ogen knikte ze. Het publiek applaudisseerde en Mia en Ben omhelsden haar stevig.
Het was niet langer de keuze van haar vader. Het was de hare, en zij koos voor de liefde.
Het leven vond zijn ritme.
De hut, die ooit koud was, was nu gevuld met gelach en liefde.
Jaren later, toen haar vader ziek werd en om vergiffenis vroeg, vergaf Ellie hem, niet voor hem, maar voor zichzelf, om oude wonden te helen.
Terug in de bergen bloeide ze op. De stadsbewoners, die ooit over haar oordeelden, noemden haar nu ‘de bergmoeder’ en vroegen haar om advies.
Naarmate de jaren verstreken, groeiden Mia en Ben op, en de liefde tussen Ellie en Caleb bleef sterk.
Op een avond vroeg Mia, inmiddels een tiener, haar naar haar verleden. Ellie deelde haar verhaal over angst, schaamte en transformatie.
« Jij bent de sterkste persoon die ik ken, » zei haar dochter tegen haar.
Terwijl Ellie samen met Caleb, Mia en Ben naar de zonsondergang keek, voelde ze een diepe vrede.
Het angstige 16-jarige meisje was verdwenen en vervangen door een vrouw die haar kracht had gevonden.
Het wrede besluit van haar vader had haar liefde, een gezin en zichzelf gebracht.
Ze fluisterde tegen Caleb: « Je bent thuis. »
Hij kuste haar voorhoofd en samen keken ze de toekomst tegemoet, geworteld in de bergen die ze zich eigen hadden gemaakt.
