‘We hebben het hier nooit over gehad,’ zei ik, zelfs onbewogen.
Het gemompel rolde als een golf.
« Wees niet zo egoïstisch, » zei papa in de microfoon.
« Dit is niet gepast. We kunnen privé praten, » antwoordde ik.
« Er valt niets te bespreken, » snauwde mama, terwijl ze de microfoon greep. « Het is een familiegeschenk. »
« Het is mijn eigendom, » zei ik. « Ik heb nergens mee ingestemd. »
Het gefluister werd scherper. « Hoe kon ze dat? » « Zo koud. » Sophia’s ogen werden glazig van geoefende tranen. « Ik dacht dat je wilde dat ik gelukkig was. »
« Om gelukkig te zijn, heb je mijn huis niet nodig », zei ik.
« Het is maar een plek, » blafte papa. « Je kunt er nog een kopen. »
“Dan koop je er eentje voor haar,” antwoordde ik.
Hij hapt naar adem. De fotograaf heeft geen enkel frame gemist.
De lijn vasthouden
« Kom op, Madison, » riep tante Sally. « Het is familie. »
« Je hebt niet eens een familie om het te vullen, » voegde oom Tom eraan toe. « Sophia heeft het nodig. »
« Wees redelijk, » riep Derek. « Hou op met moeilijk doen. »
« Mijn financiën zijn geen publiek bezit, » zei ik kalm. « Het penthouse is niet beschikbaar. »
Mama’s gezicht kleurde paars. Papa zag er niet lekker uit. Sophia’s liefheid was gebroken.
Mijn telefoon trilde. Drie gemiste oproepen van « MC » en een sms: Ik heb de livestream gezien. Op stand-by.
Ik scande de kamer. Brians broer had een telefoon op een statief. Het rode LIVE-icoontje knipperde. Ik controleerde mijn clutch: Zeg het woord, had Marcus geschreven.
“Leg die telefoon weg,” siste moeder.
« Het is nu een uitzending », zei ik, knikkend naar de beek.
Brians broer liet hem zakken – te laat. Het internet zat al op de eerste rij.
« Zo dramatisch, » zuchtte Sophia in haar microfoon. « Ik dacht dat mijn zus genoeg van me hield om ons te helpen een goede start te maken. »
« Je bruiloft is trendy », vertelde ik haar zachtjes.
Zes maanden geleden had Marcus aangedrongen op een clausule in mijn penthousecontract: bescherming tegen dwang van derden. Bedrijfseigendommen werden aan mij overgedragen als compensatie, met een vangnet. Clausule 15.3. Als iemand onder druk een overdracht zou afdwingen, kon Hayes Capital ingrijpen om de activa – en mij – te beschermen.
“Familie eerst,” herhaalde vader tegen de menigte, terwijl hij probeerde het verhaal te sturen.
« Familie valt niet aan, » zei ik. Het personeel was verstijfd. De kamer was een ingehouden adem.
Mama kwam dichterbij, terwijl het kralenwerk onder de kroonluchters fonkelde. « Je zult deze dag niet verpesten. Je zult deze familie niet in verlegenheid brengen. »
« Ik ben niet degene die een scène maakt, » zei ik.
« Je bent het je zus verschuldigd, » zei ze, met een vleugje vriendelijkheid en waarschuwing. Ze hief de microfoon op. « Iedereen, mijn dochter lijkt vergeten te zijn wat familie betekent. Misschien kun jij haar eraan herinneren. »
« Geef je zus de sleutels, » fluisterde ze, terwijl ze vergat dat de microfoon alles opving.
« Nee. »
« Jij ondankbare… » Ze pauzeerde even en dwong toen een glimlach naar de menigte. « Lieverd… geef ze gewoon. Het is een kleinigheid. »
« Nee. »
De stilte sloeg in als een muur.
