Die avond, nadat ik Mira naar bed had gebracht, confronteerde ik hem opnieuw. Zijn antwoorden waren ontwijkend en tegenstrijdig. Hoe meer hij probeerde zich te verdedigen, hoe meer ik besefte dat er niets te verdedigen viel: de waarheid lag daar, recht voor mijn neus.
De volgende ochtend nam ik mijn besluit. Ik nam contact op met Nora onder een slap voorwendsel en ontmoette haar in een bar. Ze probeerde het niet te ontkennen. Ze vertelde me dat Theo haar had beloofd dat we “binnenkort” niets meer zouden verbergen.
Ik keek haar in de ogen en zei simpelweg:
“Het is allemaal van jou.”
Vanaf dat moment begon ik me in stilte voor te bereiden. Een advocaat, scheidingspapieren en de voogdij over Mira. Ik verzamelde bewijs, screenshots en documenten. Ik organiseerde mijn leven alsof ik al wist dat Theo zich niet zou verzetten.
En dat deed hij ook niet. Hij trok meteen bij Nora in.
Als Mira tegenwoordig bij haar vader op bezoek gaat, komt ze vaak terug met verhalen over hun ruzies. Ik luister en knars op mijn tanden, maar diep vanbinnen weet ik dat ik de juiste weg heb gekozen.
Mijn dochter is blij met me. We hebben haar kamer geverfd met neonsterren, een kitten geadopteerd en elke avond lachen we samen en lezen we verhaaltjes voor het slapengaan.
Op een avond, terwijl ze me knuffelde met haar teddybeer in haar armen, vroeg ze me:
“Mam, waarom woont papa niet meer bij ons?”
Ik glimlachte lief naar haar.
“Omdat hij over de insecten heeft gelogen.”
Ze knikte serieus, alsof ze alles begreep.
“Liegen is fout.”
