De ruimte was rustiek, met zichtbare bakstenen en kerstverlichting die een intieme sfeer creëerden. Mira en ik arriveerden in onze mooiste kleding: zij in een zwierige roze jurk met haarspeldjes in de vorm van een draak, en ik in een eenvoudige blauwe jurk.
Ik twijfelde er niet aan dat mijn dochter zich goed zou gedragen, en ik nam haar zonder aarzelen mee. We brachten de avond door met het zien van complimenten aan Theo: toasts, handdrukken en bewonderende glimlachen. Ik keek met trots hoe hij Mira’s hand vasthield aan de desserttafel.
Ik praatte met de vrouw van een oudere vriendin over de peuterspeelzaal toen mijn dochter zachtjes aan mijn mouw trok en met een hoge stem een zin uitsprak die me de rillingen bezorgde:
“Mam, kijk! Daar is de vrouw met de wormen!”
Een paar gasten draaiden zich nieuwsgierig om. Ik boog me meteen naar haar toe en fluisterde:
“Stil maar lieverd, praat een beetje zachter. Welke wormen?” Lees verder in de eerste reactie onder de foto.
