« Maar ik kan niet gezien worden. »
Bonnie glimlachte en begon in de gangkast te rommelen. Twintig minuten later stond ik in haar achtertuin, met een oversized hoodie, een oversized zonnebril, een baseballpet en het visvest van haar overleden man.
Bonnie zette haar capuchon recht.
« Alsjeblieft. Je ziet eruit als een verwarde toerist uit Nebraska. »
« En jij? » vroeg ik, terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok.
Ze haalde een brede strooien zonnehoed en een bijennet tevoorschijn.
« De Koningin van Discretie. »
We hurkten achter de heggen en hielden onze zoete thee vast alsof het militair materieel was. Gary was de veranda aan het repareren. Maar een paar minuten later… kwam hij naar ons toe en deed de deur open, alsof hij zich thuis voelde.
Delia deed de deur open, gekleed in een crop top en legging, haar haar perfect gestyled alsof ze op het punt stond een pilatesles te filmen. Bonnie gaf me een por.
Toen kwam Gary binnen. Geen woorden. Alleen vloeiende, geoefende bewegingen. De deur ging dicht.
« Daar hebben we oren nodig », zei Bonnie.
« Wachten. »
Ik ging terug naar de logeerkamer en begon in mijn koffer te rommelen.
« Ben gaf het me afgelopen voorjaar voor mijn verjaardag. Hij zei dat het ‘coole technologie’ was. Ik dacht dat het een mok was. »
Bonnie pakte de doos uit alsof het kerstochtend was.
« Oh, lieverd! Het is een mini-huisdierencamera. Met live geluid. »
« Ik heb hem niet eens opengemaakt. Ik wist niet wat ik ermee moest doen. »
« Nou, nu weet je het. »
