Rapport.
Ten vierde kocht ik een vliegticket. Het was tijd om die woning in Madrid te bezichtigen. Tijd om het leven te beginnen dat ik verdiende.
—
Dinsdagochtend zette ik mijn plan in werking. Ik trok mijn meest elegante grijze pak aan, deed make-up op en bond mijn haar in een elegante knot. Ik wilde eruit zien als de sterke vrouw die ik werkelijk was.
Eerst ging ik naar de bank om mijn financiën volledig te regelen. Daarna ging ik naar het kantoor van mijn advocaat. « Ik moet mijn testament volledig wijzigen, » kondigde ik aan.
« Catherine, is alles in orde? » vroeg hij bezorgd.
« Alles is in orde, » zei ik. « Voor het eerst in jaren zie ik alles weer helder. » Ik ondertekende de documenten met vaste hand.
De volgende halte was het reisbureau. « Ik wil aanstaande vrijdag naar Madrid vliegen, » zei ik tegen de agent.
« Is dit een toeristische reis, mevrouw? »
« Nee, » zei ik. « Dit is een bevrijdingsreis. » Ik kocht een eersteklas ticket.
Voordat ik vertrok, moest ik nog iets anders doen. Ik schreef brieven.
De eerste was aan Sara.
> *Mijn lieve dochter,*
>
> *Tegen de tijd dat je dit leest, ben ik onderweg naar Madrid, waar ik in een familiehuis woon waarvan je het bestaan niet wist. Ik heb besloten mijn financiële steun volledig stop te zetten. De $ 500 per maand is definitief stopgezet. De gezamenlijke rekening is opgeheven.*
>
> *Zie dit niet als een straf, maar als een les in onafhankelijkheid. Tientallen jaren heb ik je alles gegeven. Maar op een gegeven moment besloot je dat ik een last was. De Moederdagkaart was gewoon de druppel. Ik heb mijn testament gewijzigd. Mijn erfenis gaat nu naar mensen die echt waarde hechten aan vrijgevigheid.*
>
> *Als je je moeder echt terug wilt, moet je bewijzen dat je me waardeert om wie ik ben, niet om wat ik je kan geven.*
>
> *Je moeder, die eindelijk heeft geleerd zichzelf te waarderen,*
> *Catherine*
De tweede brief was aan Chris, waarin ik uitlegde dat ik wist dat hij me zag als een last waar hij vanaf moest en dat dit « last » hem niet langer zou onderhouden. De derde, en moeilijkste, was aan mijn kleinkinderen, waarin ik hen vertelde dat ik van ze hield, maar dat ik een tijdje weg moest om hun ouders een heel belangrijke les te leren.
Op vrijdagochtend nam ik een taxi naar het vliegveld. Toen het vliegtuig vertrok, keek ik uit het raam naar de stad die 74 jaar mijn thuis was geweest. Ik voelde geen nostalgie of angst. Ik voelde hoop. Over een paar uur zouden de brieven bezorgd worden en zou de echte les voor mijn familie beginnen. Maar dat was niet langer mijn probleem. Mijn probleem was nu om erachter te komen wie Catherine was, terwijl niemand haar nodig had, uitbuitte of als vanzelfsprekend beschouwde.
—
Het vliegtuig landde om 7 uur ‘s ochtends in Madrid. Ik zette mijn telefoon voor het eerst in 24 uur aan. **27 gemiste oproepen, 43 sms’jes, 12 voicemails.** Allemaal van Sarah en Chris. Ik zette hem uit en glimlachte.
De taxi stopte voor een elegant, witstenen gebouw in de wijk Salamanca. De portier, een vooraanstaand man genaamd James, begroette me. « Mevrouw Catherine? We hebben jaren gewacht om u te ontmoeten. »
Hij leidde me naar de vijfde verdieping en opende een donkere houten deur, waarop een koperen plaatje mijn familienaam prijkte: **De familie Mendoza**.
Ik verstijfde. Het appartement was prachtig: houten vloeren, hoge plafonds, enorme ramen met veel natuurlijk licht. Een handgeschreven briefje hing op de koelkast in de keuken: *Tot de volgende Mendoza thuiskomt. Er staat Spaanse wijn in de kelder. Familierecepten in de la. Liefde is in elke hoek van dit huis. Welkom thuis. Met liefde, Eleanor, 2010.*
Ik zat op een keukenstoel en huilde – tranen van herkenning. Voor het eerst in decennia was ik op een plek waar ik echt thuishoorde.
Die middag ontmoette ik een groepje vrouwen die aan het kaarten waren op een pleintje in de buurt. Een van hen, Emily met zilvergrijs haar, glimlachte naar me. « Ah, je bent Eleanors nichtje! Ze heeft ons zoveel over je verteld. Ze zei altijd dat we heel goed voor je moesten zorgen toen je aankwam. Ze zei dat je zoveel voor je gezin had opgeofferd en geluk verdiende. »
De nicht die ik nooit had ontmoet, begreep mijn leven beter dan mijn eigen dochter.
Die avond, alleen in mijn mooie appartement, pakte ik de telefoon. Sara’s berichten veranderden van ontzetting in paniek. *Mam, waar ben je? … Serieus, heb je onze rekeningen gesloten? Hoe moeten we het schoolgeld van de kinderen betalen? … De bank zegt dat je alles hebt gesloten. Hoe kon je ons dit aandoen?*
Chris’ berichten waren vijandig. *Catherine, doe niet zo dramatisch. Kom onmiddellijk terug. Dit is het meest egoïstische wat je ooit hebt gedaan.*
Maar het laatste bericht was anders. Het was van Sara: *Mam, alsjeblieft. Ik heb je brief gelezen. Ik ben ook verdrietig. Bel me alsjeblieft. Ik beloof dat we dit oplossen.*
Ik hing op. Het was te vroeg voor beloftes. Ik schonk mezelf een glas Spaanse wijn in die mijn nicht voor me had bewaard en las de familierecepten die ze me had nagelaten. Voor het eerst voelde ik me deel van een familie.
Veel sterke, intelligente vrouwen. Ik was vergeten dat ik een Mendoza was.
—
Toen ik wakker werd, had mijn telefoon **73 gemiste oproepen en 89 sms’jes**. Ik luisterde naar een voicemail van Chris, ingesproken om 3 uur ‘s nachts: « Catherine, dit is niet meer grappig. De kinderen moeten naar school en we hebben geen geld. Als je deze week niet terugkomt, moeten we juridische stappen ondernemen. »
*Juridische stappen ondernemen?* Ik verwijderde het bericht.
Later die dag vond ik een doos in de kast met mijn naam erop. Daarin zaten tientallen kerstkaarten die ik in de loop der jaren naar dat adres had gestuurd, denkend dat niemand ze had gelezen. Mijn nicht Eleanor had ze allemaal bewaard en er een opmerking in de kantlijn bij geschreven. *Mijn lieve nicht is zo gul. Ik wou dat ze hier was, zodat we voor haar konden zorgen. Deze vrouw moet onthouden dat ook zij liefde verdient.*
Op de achterkant van de doos zat een brief van Eleanor, geschreven vlak voor haar dood.
> *Voor mijn nicht Catherine,*
>
> *Als je dit leest, betekent het dat je eindelijk de moed hebt gevonden om naar huis te komen. Het betekent dat je eindelijk « genoeg » hebt gezegd. Ik lees je brieven al 20 jaar en ik zie hoe je vrijgevigheid in uitbuiting is veranderd. Maar de vrouwen van Mendoza zijn sterk. Je moest je gewoon herinneren wie je bent. Dit appartement is van jou. Het geld op je Spaanse rekening is van jou. Het leven dat je verdient, is hier. Voel je niet schuldig dat je voor jezelf hebt gekozen. Wees trots.*
>
> *Je nicht, die van je hield, ook al kende ze je niet, Eleanor.*
>
> *P.S. Er liggen papieren in de onderste la van mijn bureau die je zullen verbazen.*
Met trillende handen opende ik de la. Er zaten bankafschriften en juridische documenten in. Het pand omvatte twee commerciële units op de begane grond. De beleggingsrekening was al tientallen jaren aan het groeien. De totale waarde van mijn vermogen in Spanje was **$ 650.000**.
Ik was niet alleen onafhankelijk; ik was rijk. Rijker dan Chris en Sarah samen.
Die middag kwam er een nieuwe golf berichten binnen. De wanhoop nam toe.
*Sarah, 13:00 uur: De kinderen vragen me elke dag wanneer oma terugkomt. Ik heb tegen de juf gezegd dat je ziek bent, omdat ik niet weet hoe ik moet uitleggen waarom je je familie verlaat.*
*Chris, 14:30 uur: Ik heb met een advocaat gesproken. Hij zegt dat we je krankzinnig kunnen verklaren als je je irrationeel blijft gedragen.*
Het laatste bericht was een uur geleden. *Sarah: Mam, ik heb je vluchtnummer op je computer gevonden. Ik weet dat je in Madrid bent. Ik ga je vinden. Je kunt niet voor altijd van je familie weglopen.*
Ze zou komen. Perfect. Ik heb mijn advocaat gebeld en een volledige psychologische evaluatie in Madrid gepland om mijn geestelijke gezondheid te bevestigen. Dat was de eerste keer dat ik terugschreef.
> *Lieve dochter,*
>
> *Ik heb je bericht ontvangen. Ik bespaar je de reis. Ik ben kerngezond, volledig mentaal gezond en volkomen gelukkig. Ik heb het medische en juridische bewijs om het te bewijzen.*
>
> *Als je erop staat me handelingsonbekwaam te verklaren, verzeker ik je dat ik onmiddellijk al mijn bezittingen aan goede doelen zal schenken. Dit omvat de $ 650.000 waar je niets van wist en de opbrengst van de verkoop van mijn huis.*
>
> *Als je je moeder echt terug wilt, behandel me dan als een mens die respect verdient, niet als een wandelende geldautomaat.*
>
> *Je moeder, die eindelijk zichzelf heeft leren waarderen,*
> *Catherine*
>
> *P.S. Laat het de volgende keer dat je me een berichtje stuurt, een verontschuldiging zijn, geen dreigement.*
Ik heb het bericht verstuurd en met een glimlach mijn telefoon uitgezet. Nu zouden ze begrijpen wie er echt de touwtjes in handen heeft.
—
Mijn bericht had het effect van een atoombom. Mijn telefoon ging helemaal over van de telefoontjes en berichtjes, maar deze keer was het pure paniek.
*Chris, 6 uur ‘s ochtends: Catherine, stort het geld alsjeblieft niet. We praten erover. Doe gewoon geen drastische dingen.*
*Sarah, 7:30 uur: Mam, $650.000? Waarom heb je het ons nooit verteld?*
*Chris, 14:00 uur: Catherine, ik ben weer naar de bank geweest. Ze vertelden me dat je ook onroerend goed hebt. Hoeveel geld heb je echt? We moeten weten waar we mee werken.*
Ondanks zijn wanhoop kon hij niet stoppen met mijn geld te behandelen alsof het van hem was.
Die middag deed ik iets helemaal voor mezelf. Ik ging naar een chique boetiek en kocht drie prachtige jurken. Daarna ging ik naar een schoonheidssalon en liet mijn haar en nagels doen. Ik heb in één dag $800 aan mezelf uitgegeven. Toen ik in de spiegel keek, zag ik Catherine, al tientallen jaren begraven.
Die avond stuurde ik een voicemail naar Sarah.
> * »Dochter, dacht ik. Twee weken geleden was ik een last voor haar. Nu, als door toverkracht, ben ik weer een waardevolle moeder. Het verschil? $650.000. Dat is het verschil tussen veracht worden en gewaardeerd worden in dit gezin. Als je een relatie met me wilt, moet je bewijzen dat je me waardeert om wie ik ben, niet om wat ik heb. In de tussentijd ben ik van plan te genieten van mijn leven in Madrid, een leven waar ik gerespecteerd, gewaardeerd en geliefd word. »*
De volgende dag vertelde James, de portier, me dat Sarah…
