De kamer viel stil, want het lachen had eerder zijn uitwerking gehad op een plek vol gevaar. Mijn familie wisselde een vreemde blik uit, duidelijk niet voorbereid op de verandering in de toon van de avond. Jessica’s glimlach vervaagde en haar dood leek haar voor het eerst te schokken.
Ik knikte naar de notaris, die geduldig bij de last stond, zijn leren tas stevig vastklemmend met een serieuze en plichtsbewuste blik. « Bedankt voor uw komst, » zei ik, terwijl ik mijn stem weer onder controle kreeg. « Kom binnen. »
« Mam, wat is er? » Davids stem klonk bezorgd.
