Op een bruiloft zat mijn man de hele nacht naar zijn collega te staren – dansend, lachend, alsof ik er niet eens was. Toen iemand vroeg of hij getrouwd was, glimlachte hij meewarig: « Niet echt. Het telt niet, want ze is… saai. » Iedereen lachte. Ik niet. De volgende ochtend werd hij alleen wakker – en vond iets op tafel waar hij bleek van werd.
Het begon met langzame nummers. Het soort dat iedereen deed swingen, hun glazen weerspiegelden de kroonluchters. Maar in plaats van mij stond Mark al op de dansvloer – met haar. Zofia. Zijn collega. Degene van wie hij zwoer dat ze « gewoon een vriendin » was. Ze waren absoluut bevrijd – ze draaiden rond, lachten te hard, … Lire plus