De moeder van de bruid maakte me belachelijk en noemde me ‘arme tante’. Ze had pas door dat ik de eigenaar was van het bedrijf dat het evenement organiseerde toen ik haar een berichtje stuurde en het personeel halverwege de toast vertrok.
De lucht op Idlewood Country Estate rook naar weelde, waar lelies uit Europa waren aangevlogen, champagne ouder dan de bruid, en de metaalachtige geur van ambitie. Hier werd erfgoed geschreven in hectares, respect in wijnjaren. Voor mijn neef Michael was het zijn trouwdag. Voor mij, Carol Evans, was het vijandig terrein. Ik zag de moeder … Lire plus