Op mijn achttiende verjaardag gaf mijn oma me een doos ingepakt in gebloemd papier. Er zat een handgebreid rood vest in. Ik keek er nauwelijks naar. Een snel « dankjewel », een kus op mijn wang, en ik was de deur uit – vol gelach, autoritten en plannen voor de nacht. Op mijn achttiende begrijp ik niet dat er in elke steek uren van haar liefde verborgen zitten.
Slechts een paar weken later stierf ze.
Het vestje ging helemaal onderin de kast open, nog steeds netjes opgevouwen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het te dragen – niet omdat ik het niet mooi vond, maar omdat ik er een schuldgevoel over had. Ik negeerde haar pogingen en behandelde haar cadeau als een gewone trui. En toen was het weg. Elke keer dat ik mijn kast opende, voelde het minder als stof en meer als een stille herinnering aan de dankbaarheid die ik nooit echt had geuit.
De jaren verstreken. Het leven droeg me voort – studeren, eerste baan, verliefd worden, trouwen, moederschap. Bij elke beweging vergezelde het vest me, zorgvuldig opgevouwen in doosjes met het opschrift ‘Souvenirs ‘. Ik kon het niet weggooien, maar ik kon het ook niet aanzien. Het werd een stil symbool van zowel liefde als spijt.
Toen vond ze het op een regenachtige middag, terwijl ik met mijn vijftienjarige dochter aan het schoonmaken was.
« Mam, wat is dit? » vroeg ze, terwijl ze een vestje uit de doos haalde. Ze hielden het omhoog, hun ogen fonkelden. « Het is prachtig. Mag ik het passen? »
