Die nacht, toen iedereen sliep, zat ik stilletjes in de woonkamer naar het elektronische deurpaneel te staren – zes nieuwe vingerafdrukken lichtten op.
Elk voelde als een vlek die mijn plek in dit huis uitwiste.
De volgende ochtend vertrok ik vroeg naar een makelaar.
Ik tekende de papieren om het huis te verkopen – mijn droomhuis.
De makelaar keek verbaasd.
« Weet je het zeker? Je bent net verhuisd. »
Ik glimlachte flauwtjes.
« Het spijt me, maar ik kan niet op een plek blijven waar iedereen de deur kan openen wanneer hij maar wil. »
Het laatste gesprek
Toen ik die middag terugkwam, zat het hele gezin gezellig te lunchen.
Ik legde het koopcontract van het huis en het aanbetalingsbewijs voor Mark neer.
Hij staarde ongelovig.
« Wat is dit? We zijn net verhuisd! »
Ik keek hem recht in de ogen.
« Het is niet meer ons huis. Je hebt gelijk – dit is het huis van je familie. Maar ik wil niet op een plek wonen waar ik toestemming nodig heb om de deur te sluiten. »
Hij sprong op, zijn gezicht rood aangelopen.
« Ben je gek geworden? Mijn naam staat op de akte! Je hebt geen recht om het te verkopen! »
Ik opende kalm de map en wees naar de handtekening onder zijn – mijn – naam.
« Ik heb het recht. En ik heb er gebruik van gemaakt. »
De kamer werd stil.
Zijn moeder keek me boos aan.
« Een schoondochter durft het huis van mijn zoon te verkopen? Denk je dat geld alles betekent? »
Tranen brandden in mijn ogen, maar mijn stem bleef kalm.
« Geld is niet alles. Maar het staat voor de inspanning, de jaren en de dromen die ik aan dit huis heb gegeven.
Voor mij betekende het erbij horen. Voor iedereen is het gewoon een handige plek om te wonen. »
Ik draaide me nog een laatste keer naar Mark om.
« Je kunt hier met je moeder en broers en zussen wonen, ik zal je niet tegenhouden.
Maar noem het nooit meer ons thuis – want vanaf vandaag ben ik er niet meer. »
Toen pakte ik mijn koffer en liep weg.
De Stille Kamer
