Terwijl ik met spoed naar chirurgische urgentie werd vervoerd, weigerden mijn ouders de bezetter van mijn jumeaux. De reden? « Het is een last en een fardeau. »Er zijn knuppels beschikbaar voor een concert van Elton John met zijn hart. Als u eenmaal in het ziekenhuis bent, neemt u een zelfstandig naamwoord in beslag, uw coupé krijgt familierecht en u verliest uw financiële hulp. Deux semaines plus tard, ils ont frappé à ma porte.

« Maman, wees hulpbehoeftig. Op m’emmène à l’hôpital », ai-je mompelt. «S’il te plaît, peux-tu t’occuper des garçons? »

Er is een stilte. Puis la voix de ma mère, monotone en presque geïrriteerd: « Ce soir ? Dat is onmogelijk, Lisa. Op een des knuppels voor het concert van Elton John met een sœur. »

J’ai cru avoir mal omvat. « Maman, over de dringende noodzaak. S’il te plaît… »

Puis la voix de mon père resonna, kalm en dédaigneuse. « Dit commentaar is een van de soorten. Het is een waar idee. Het kan niet anders zijn dat het laisser-gevoel wordt gebruikt. »

Een poignée. Een overlast. Het parlement van Oliver heeft veel aandacht voor autisme. Mijn ouders zijn niet in Jamaica en voelen zich malaise in hun leven – als ze opgewonden raken van de opwinding of het herhalen van de zinnetjes van hun favoriete emissies. « C’est juste… difficile pour nous », ontevreden.

Maar het is een kwestie van comfort. Stel een onderzoeksvraag.

Bij aankomst van de ambulance is de trilling van de façon oncontroleerbaar. Ma voisine, Mme Rodriguez, heeft een accouru en een restervoorstel gedaan met de garçons die net bij de aankomst van de veiligheid zijn aangekomen. Je stuurt een sms naar mijn ouders met dringende redenen: Je bent eerlijk operer. S’il vous plaît. De garçons zijn besoin de vous.