Ik pakte de documenten met trillende handen op. Mijn handtekening stond erop. Ik herinnerde me dat Valeria ze me in het ziekenhuis had gegeven met een lieve glimlach.

« Het zijn verzekeringsformulieren, schoonmoeder. Teken hier. Ik regel alles. »

Maar het waren geen formulieren; het was mijn decreet. Op de papieren stond dat ik het huis en al mijn financiën aan Daniel en Valeria overdroeg.

Alles wat Andrés en ik hadden opgebouwd was niet alleen verraad; het was een roofoverval vermomd als legaliteit.

Ik zat op de kruk met de kartonnen dozen en had het gevoel alsof mijn ziel was uitgerold.

De pijn van de operatie was nog steeds verschrikkelijk, maar niets vergeleken met hoe mijn eigen zoon de deur voor mijn neus dichtsloeg. Met de weinige kracht die ik nog had, belde ik een taxi en vroeg of ik naar een goedkoop hotel in het centrum van Querétaro gebracht kon worden. Ik omhelsde een doos alsof het het enige was wat ik nog had.

De kamer was klein, met beige muren en de geur van ontsmettingsmiddel. Ik opende het doosje en vond een foto van mijn bruiloft, met Andrés die me glimlachend aankeek. Ik voelde tranen mijn zicht vertroebelen.

Op dat moment draaide ik Marta’s nummer, mijn levenslange vriendin. « Kom alsjeblieft hier en pak de map die ik je vorig jaar heb gegeven, » vroeg ik met trillende stem.

Een uur later arriveerde Marta met haar aktetas. Ze opende hem op tafel en haalde er wat papieren uit.

Haar ogen weerspiegelden woede. « Cara, ik heb je rekeningen gecontroleerd. Terwijl je in het ziekenhuis lag, is al je spaargeld verdwenen. Het was niet veel vergeleken met anderen, maar het was de vrucht van je hele leven. Geld dat je peso voor peso hebt gespaard na de dood van Andrés. »

En kijk, dit hebben ze overgedragen aan een bedrijf genaamd Inversiones Domínguez. Het staat geregistreerd op naam van Sergio, Valeria’s vader.

Ik kreeg een brok in mijn keel. Ze hadden niet alleen mijn huis afgepakt, maar ook het weinige dat ik had om te overleven. Elke peso bespaard door slapeloze nachten in het naaiatelier, elke munt bespaard door toe te geven aan de drang om nog wat meer te sparen.

Marta sloot vastberaden haar aktetas.

« We kunnen niet zomaar stilzitten. Ik heb onderzoek gedaan en het lijkt erop dat dit gezin meerdere panden in de wijk Jacaranda koopt. Jullie zijn niet het enige slachtoffer. »

Woede begon het te winnen van verdriet. Ik herinnerde me dat Doña Rosa, mijn buurvrouw, zei dat ze misschien moest verhuizen, en Don Felipe maakte zich zorgen over het verlies van zijn bakkerij.

Ik besefte dat dit geen eenvoudige zaak was. Familieonteigening was een web van misbruik en bedrog.

Die avond, terwijl ik de foto van Andrés knuffelde, hoorde ik zijn stem in mijn herinnering.

« Clara, je bent sterker dan ik denk. Laat niemand je onderuit halen. »

Ik balde mijn vuist en fluisterde: « Ik geef niet op. Deze strijd is nog maar net begonnen. »

De volgende ochtend vergezelde Marta mij naar een notariskantoor in het centrum van Querétaro.

We bekeken de documenten die ik in het ziekenhuis had getekend, en ik bevestigde wat ik al vreesde. Die volmacht was tot in detail tegen mij gericht. Ik keek naar mijn eigen handtekening en voelde een rilling. Ik herinnerde me dat Valeria me liefjes toelachte toen ze me vertelde dat het simpele verzekeringsformulieren waren. Ik haalde diep adem en mompelde bitter.

Vergeet niet om altijd de kleine lettertjes te lezen. Dat was mijn fout, ik vertrouwde mijn familie en tekende zonder argwaan. Marta pakte mijn arm.

« Clara, we kunnen nog steeds actie ondernemen. Als we bewijs krijgen dat ze nog steeds meer fraude plannen, kunnen we ze stoppen. »

Diezelfde middag liet hij mij een klein metalen armbandje zien.

Op het eerste gezicht leek het een eenvoudig sieraad, maar er zat een klein microfoontje in verborgen.

« Je gaat terug naar huis. Je doet alsof je op zoek bent naar een deal en neemt alles op wat ze zeggen. Als er iets misgaat, druk je op deze knop en het signaal gaat rechtstreeks naar mij en een vertrouwde makelaar. »

Ik voelde een brok in mijn keel. Terugkeren naar het huis dat mijn thuis was geweest, nu overgenomen door indringers, maakte me doodsbang, maar ik wist ook dat ik geen andere uitweg had.

Die avond zette een bekende chauffeur me af aan het einde van Jacaranda Street. Sergio’s zwarte SUV stond nog steeds voor de blauwe poort geparkeerd als een soort provocatie. Ik liep door het steegje achterin, hetzelfde steegje waar Daniel als tiener stiekem in sloop als hij zijn sleutels was vergeten. Ik liep naar het keukenraam. Binnen zaten Sergio en Alicia, met een map vol documenten op tafel.

Ik hoorde Sergio zeggen: « Met Clara’s handtekening krijgen we toegang tot een lening van miljoenen dollars. De bank zal niets vermoeden. »

Ik slikte, mijn hart bonsde in mijn borst. Ik drukte op de knop van mijn polsbandje en bad dat het signaal Marta zou bereiken. Toen ging Sergio’s mobiele telefoon over op de luidspreker. Het was Valeria. Haar koude stem deed mijn bloed stollen.

« Papa. Daniel twijfelt nog steeds. Ik zei hem dat er geen weg terug was, maar hij herhaalde dat hij zijn moeder geen pijn wilde doen. »

Mijn lichaam trilde. Het was mogelijk dat mijn zoon nog bij bewustzijn was. Ik drukte me tegen de muur en hield mijn adem in terwijl ik elk woord opnam. De woorden van Sergio en Valeria waren een mes in mijn hart, maar ze waren ook het bewijs dat ik nodig had.