Hoewel Helen in de gevangenis zat, kon Etan haar niet volledig haten. De schaamte voor haar daden achtervolgde hem. Maar Amara, met haar pasgeboren baby in haar armen, leek kalmer.
« Woede vasthouden schaadt ons alleen maar, » zei ze op een ochtend zachtjes. « Net als de thee van je moeder – het vergiftigt je langzaam. »
Haar woorden bleven in zijn geheugen gegrift.
Toen Helens proces enkele maanden later eindigde, waren Etan en Amara aanwezig. Helen zag er zwak uit, haar ogen diep ingevallen. Terwijl de bewakers toekeken, stapte Amara naar voren.
« Mevrouw Carter, » zei ze zachtjes, « u hebt me bijna alles afgenomen. Maar ik laat haat me niet definiëren. Ik vergeef u – niet voor u, maar voor mezelf… en voor onze zoon. »
Helens lippen trilden. Voor het eerst welden er tranen in haar ogen. « Het spijt me, » fluisterde ze.
Herrijzen uit de as
Een jaar later verhuisden Etan en Amara naar een rustig huis aan zee. Liams gelach klonk in elke hoek.
Op een avond, terwijl ze naar de zonsondergang keken, leunde Amara op zijn schouder.
« Die dag, » mompelde Etan, « toen ik je buik zag bewegen, voelde het alsof het universum me een laatste kans had gegeven. »
Amara glimlachte. « En jij hebt ze meegenomen. »
Ze keek naar haar zoon die in het zand speelde. « We zijn uit de as herrezen, Etan. Echt waar. »
Hij kuste haar zachtjes op haar voorhoofd. « En deze keer laten we de liefde gewoon branden. »
De wind voerde de geur van zout en vrede mee – ver weg van het vuur dat ooit bijna alles had verteerd.
Want als liefde echt is, overleeft ze zelfs de vlammen.
