Ze zag eruit alsof ze mentaal aan het herstellen was.
« Dat is terecht, » knikte Barbara, trots als altijd. Ze keek Alex aan alsof hij de zon aan de hemel had laten hangen.
Mams hand bevroor op het wijnglas. Pap legde zijn vork met een luide kletter neer. Ik deed mijn mond open, maar er kwam geen geluid uit. Het was alsof mijn hersenen weigerden te gehoorzamen, terwijl ze nonchalant probeerden me uit mijn buik te krijgen. Ik begreep niet wat er gebeurde…
Toen vouwde Debbie, mijn lieve oude moeder, haar servet op en legde het met zo’n griezelige kalmte op tafel dat de kamer stil werd.
« Ik heb mijn dochter niet opgevoed om iemands idioot te zijn, » zei ze. Haar stem was zacht, maar elk woord sloeg in als een hamer.
« Pardon? » knipoogde Barbara.
« Wil je dat ze naar huis komt? » vervolgde mam. « Wil je dat Mo naar huis komt? Klaag haar dan aan. Maar ik beloof je dat je zult verliezen. »
Iedereen verstijfde.
Gewoon ter illustratie.
« Schatje, geef ze die documenten, » zei ze, zich naar me omdraaiend.
Ik knikte en liep naar de lade van de ladekast, de lade die ik « voor het geval dat » had gemarkeerd. Ik pakte er een envelop uit, gaf hem terug en gaf hem aan Alex.
Hij fronste en opende hem. Katie boog zich voorover. Barbara rekte haar nek. Zijn uitdrukking veranderde van verwarring in iets donkerders. Paniek.
« Wat is dit in vredesnaam? » mompelde Alex, terwijl hij door de pagina’s bladerde.
Ik ging langzaam zitten en vouwde mijn handen in mijn schoot.
« Omdat mijn ouders het grootste deel van de aanbetaling hebben gedaan, hebben ze ervoor gezorgd dat de akte alleen op mijn naam stond. Je bezit geen vierkante meter van dit appartement. »
Barbara’s uitdrukking brak als glas onder druk.
« Dit… dit kan niet waar zijn. »
Mijn moeder nam een slok wijn.
« O, maar dat is het wel. We zijn niet van gisteren, Barbara. We zagen al hoe jij te werk ging voordat we getrouwd waren. Dus hebben we ervoor gezorgd dat onze dochter beschermd werd. »
« Maureen was nooit bedoeld om het slachtoffer te worden van jouw misbruik, » zei mijn vader. « Mo is ons kind. We willen voor haar zorgen en haar beschermen. Niet jouw dochter en kleinkinderen, Barbara. »
« Nou en? Gooi je me er gewoon uit? » Alex’ oren werden paars.
« Nee, Alex… » Ik kantelde mijn hoofd.
Hij doorzocht de documenten alsof hij een maas in de wet zocht.
« Je hebt huwelijkse voorwaarden getekend, » herinnerde ik hem eraan. « Weet je nog? Alle eigendommen die met hulp van mijn familie worden gekocht, blijven van mij. »
Barbara’s stem werd iets luider.
« Maar je bent getrouwd! Dat moet toch iets betekenen! »
Ontdek meer
Gezinsspelletjes
Ik lachte één keer, zachtjes en bitter.
« Dat vind ik ook, » zei ik. « Maar loyaliteit ook. En hij zal zijn vrouw niet verrassen op haar eigen feestje en proberen haar het huis aan zijn zus te geven. »
Alex bleef de bladzijden omslaan en zijn hoofd schudden.
« Er moet hier iets zijn dat… »
« Dat is er niet, » onderbrak mijn vader hem, en sprak eindelijk. Zijn stem was kalm en laag, zo’n stem die volwassen mannen rechtop deed zitten. « En voordat je erover denkt dit voor de rechter aan te vechten, weet dat onze advocaat alles voorbereid heeft. »
Katie sprak eindelijk, haar stem zacht.
« Maar waar gaan we heen? »
Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op.
« Blijf je bij mama? En Alex gaat ook met je mee. »
Alex gooide de papieren op tafel.
« Jij… wist je dit al die tijd al? »
Ik zette mijn glas neer en boog me lichtjes voorover.
« Nee, Alex. Ik wist niet dat je zo dom zou zijn. Maar ik vermoedde dat je moeder iets zou proberen te bedenken. Noem het intuïtie, noem het… een zesde zintuig. Dus zorgde ik ervoor dat ik beschermd was. En nu ben jij degene zonder thuis. »
Barbara zag eruit alsof ze glasscherven had ingeslikt. Haar mond ging open en weer dicht. Ze draaide zich om naar Katie, wier ogen zich vulden met tranen.
« Mam? Wat moeten we doen? » fluisterde ze. « Ik wil niet… Ik dacht dat dit eindelijk van mij zou zijn. Ik heb het de kinderen verteld… »
Barbara klemde haar tanden op elkaar.
« We gaan. Nu. »
Alex had nog steeds geen beweging gemaakt. Hij staarde naar de papieren alsof ze vlam zouden vatten en zijn fout zouden uitwissen.
Mijn vader nam langzaam een slokje van zijn drankje en staarde Alex aan alsof hij de lagen van teleurstelling afpelde.
« Een man die zijn moeder zijn huwelijk laat bepalen, is helemaal geen man, » zei hij, kalm als altijd. « En een man die probeert te stelen van zijn vrouw? Hij is niet zomaar een dwaas… hij is een lafaard. Neem dat maar zoals je wilt, Alex. »
Dat was genoeg.
Alex knipperde langzaam met zijn ogen. Hij stond op en legde de papieren op tafel. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, misschien om zich te verontschuldigen, misschien om zich te verdedigen, maar er kwam niets uit.
Uitsluitend ter illustratie.
Papa knipperde niet eens met zijn ogen.
« Nu, » zei hij, dit keer vastberadener. « Ga weg, Alex. »
Barbara pakte haar tas. Katie volgde zwijgend. Alex volgde, ineengedoken achter haar, alsof er eindelijk een last op haar viel. De deur sloot achter hen met een definitiviteit die de stilte verbrak.
Mijn moeder leunde achterover en ademde uit.
« Nou, Mo, » zei ze, terwijl ze weer naar de wijn reikte. « Dat ging goed… Laten we nu taart eten. »
Ik keek naar mijn ouders, de twee mensen die me nooit in de steek hadden gelaten, en voor het eerst die avond, sinds Barbara de grens was overgestoken
