Kun je mama nog wat meer vertellen? »
Emily fronste haar wenkbrauwen en draaide met haar vork een stukje pannenkoek rond. « Dat moet ik niet doen. »
« Schatje, je komt niet in de problemen. Ik wil het gewoon begrijpen. »
Emily aarzelde even en fluisterde toen: « Ze heeft wormen in haar maag. Papa zei dat ik er niets over mocht zeggen, want het is volwassen gedoe.
Olivia’s hart zonk in haar schoenen. Wormen in haar buik. De woorden waren kinderachtig, maar de suggestie… Olivia wist dat kinderen zulke zinnen niet zomaar verzonnen.
Haar gedachten raasden. Wormen. Had Emily iets medisch opgevangen? Of was dit haar manier om iets duisterders te beschrijven? Een affaire? Geheimen verborgen in de taal van een vierjarige?
Later die middag groef Olivia dieper. Ze doorzocht Michaels jaszakken, bureauladen, zelfs zijn auto toen hij haar vroeg de post op te halen die hij in het dashboardkastje had laten liggen. Ze vond het op de achterbank, verstopt tussen de kussens: een klein ritsvakje, zo eentje waar je medicijnflesjes in kunt bewaren. Binnenin zag ze twee pillendoosjes met de naam van een vrouw erop: Clara Donovan.
De brunette van het feestje.
Haar handen trilden. Op het etiket stond ‘antiparasitair’ medicatie. »
« Wormen. »
Het woord klonk met een verwoestende helderheid. Emily had niets verzonnen. Ze herhaalde wat ze had opgevangen: Clara die met Michael over haar aandoening praatte, over de noodzaak van medicatie. Maar waarom had Michael Emily laten beloven het geheim te houden?
Olivia zat lang na haar ontdekking in de auto, met een koude huid die in haar rug sneed. Was het medeleven? Hielp Michael een vriend met een gezondheidsprobleem waar hij niet over mocht praten? Of was het intimiteit vermomd als geheimhouding?
De volgende dagen brachten geen rust. Ze zag Clara’s naam op Michaels telefoon flitsen toen hij dacht dat ze niet keek. Ze betrapte hem op een telefoongesprek. En Emily, onschuldig als altijd, vroeg op een avond: « Mam, komt het wel goed met Clara? » Papa zei dat ze ziek was. »
De waarheid kwam niet aan het licht als een dramatische onthulling, maar als een reeks kleine verraadsels die uitgroeiden tot iets onmiskenbaars.
Michael hielp Clara niet alleen. Hij beschermde haar – hij beschermde iets tussen hen. En hij had hun dochter tot een leugen verleid.
Olivia besefte toen dat het niet Clara’s wormen waren die haar dwarszaten. Het was de rot die smeulde in haar huwelijk, verborgen achter een masker van geheimhouding en verzegeld door de stilte van haar dochter.
De avond dat Olivia hem eindelijk confronteerde, was het stil in huis. Emily was in slaap gevallen, knuffelend met een knuffelkonijn, en het schijnsel van de nachtlamp wierp subtiele schaduwen op de muur van de gang. Olivia zat aan de keukentafel, een zakje met Clara’s pillenflesjes netjes voor zich uitgestald.
Toen Michael binnenkwam en zijn stropdas losmaakte, viel zijn blik meteen op het bewijs.
« Waar heb je dit vandaan? » vroeg hij met gespannen stem.
« In je auto, » Olivia antwoordde. Haar toon was kalm, maar diep van binnen voelde ze alsof haar borstkas barstte. « Wil je uitleggen waarom onze dochter eerder van Clara’s wormen weet dan ik? »
Michael verstijfde en streek met een hand door zijn haar. « Olivia, het is niet wat je denkt. »
« Vertel me dan wat het wel is. »
Hij ging tegenover haar zitten, met opgetrokken schouders. « Clara is een collega. Ze heeft iets gênants, een parasitaire infectie. Ze wilde niet dat het zich door het hele kantoor verspreidde en vertrouwde erop dat ik het geheim zou houden. Emily hoorde ons een keer, en ik raakte in paniek. Ik wilde niet dat ze iets zou zeggen wat Clara zou kunnen vernederen. »
Olivia bestudeerde hem, zoekend naar gaten in zijn verhaal. « Dus je hebt onze dochter tot medeplichtige gemaakt. Je hebt haar geleerd geheimen voor mij te bewaren. »
Michael trok een grimas. « Ik meende het niet zo. Ik wilde alleen… Clara’s privacy beschermen. » Ik dacht er niet over na.
Zijn uitleg was logisch. Zelfs geloofwaardig. Maar de aanblik van Clara’s hand op zijn arm op het feest, de telefoontjes ‘s avonds laat, de manier waarop hij die flessen verstopte – het schetste allemaal een heel ander beeld.
« Hou je van haar? » Olivia’s stem was nauwelijks een gefluister.
Michaels ogen werden groot. « Nee. God, nee. Ze is gewoon een vriendin. Ik zweer het. »
Maar eenmaal gebroken vertrouwen kan niet met woorden alleen worden hersteld.
Olivia leunde achterover en stak de straat over. « Of je met haar naar bed bent geweest of niet, is niet het enige probleem. Je hebt ons kind meegesleurd in iets waar je nooit bij betrokken had mogen raken. Je hebt jezelf het gevoel gegeven dat je verantwoordelijk bent voor je geheim. Heb je enig idee wat dat met een kind doet? »
Michaels gezicht verbleekte. Houd je vast aan de tafel, aan de flessen die deze storm hadden ontketend. « Het spijt me, » mompelde hij. « Je hebt de juiste. Ik heb het verprutst. »
Er viel een zware, verstikkende stilte tussen hen. Olivia besefte dat compensatie geen eenmalige handeling was, maar een lange, hobbelige weg. En ze wist niet zeker of ze met hem verder wilde.
Voor het eerst in jaren, gebeurtenissen over het leven buiten Michael. Over een leven met haar dochter, zou er geen verborgen geheim meer zijn dat te gevaarlijk was voor haar jonge kind.
Wanneer Michael naast haar verschijnt, zijn handen trillend op het hout, is er iets onverwachts aan Olivia.
