Olivia zat lang na haar ontdekking nog in de auto, met een koude huid die in haar rug sneed. Was het medeleven? Hielp Michael een vriend met een gezondheidsprobleem waar hij niet over mocht praten? Of was het intimiteit vermomd als geheimhouding?
De volgende dagen brachten geen rust. Ze zag Clara’s naam op Michaels telefoon flitsen toen hij dacht dat ze niet keek. Ze betrapte hem op een telefoongesprek. En Emily, onschuldig als altijd, vroeg op een avond: « Mam, komt het wel goed met Clara? » Papa zei dat ze ziek was. »
De waarheid kwam niet aan het licht als een dramatische onthulling, maar als een reeks kleine verraadsels die uitgroeiden tot iets onmiskenbaars.
Michael hielp Clara niet alleen. Hij beschermde haar – hij beschermde iets tussen hen. En hij had hun dochter tot een leugen verleid.
Olivia besefte toen dat het niet Clara’s wormen waren die haar dwarszaten. Het was de rot die smeulde in haar huwelijk, verborgen achter een masker van geheimhouding en verzegeld door de stilte van haar dochter.
De avond dat Olivia hem eindelijk confronteerde, was het stil in huis. Emily was in slaap gevallen, knuffelend met een knuffelkonijn, en het schijnsel van de nachtlamp wierp subtiele schaduwen op de muur van de gang. Olivia zat aan de keukentafel, een zakje met Clara’s pillenflesjes netjes voor zich uitgestald.
Toen Michael binnenkwam en zijn stropdas losmaakte, viel zijn blik meteen op het bewijs.
« Waar heb je dit vandaan? » vroeg hij met gespannen stem.
« In je auto, » Olivia antwoordde. Haar toon was kalm, maar diep van binnen voelde ze alsof haar borstkas barstte. « Wil je uitleggen waarom onze dochter eerder van Clara’s wormen weet dan ik? »
Michael verstijfde en streek met een hand door zijn haar. « Olivia, het is niet wat je denkt. »
« Vertel me dan wat het wel is. »
Hij ging tegenover haar zitten, met opgetrokken schouders. « Clara is een collega. Ze heeft iets gênants, een parasitaire infectie. Ze wilde niet dat het zich door het hele kantoor verspreidde en vertrouwde erop dat ik het geheim zou houden. Emily hoorde ons een keer, en ik raakte in paniek. Ik wilde niet dat ze iets zou zeggen wat Clara zou kunnen vernederen. »
Olivia bestudeerde hem, zoekend naar gaten in zijn verhaal. « Dus je hebt onze dochter tot medeplichtige gemaakt. Je hebt haar geleerd geheimen voor mij te bewaren. »
Michael trok een grimas. « Ik meende het niet zo. Ik wilde alleen… Clara’s privacy beschermen. » Ik dacht er niet over na.
Zijn uitleg was logisch. Zelfs betrouwbaar. Maar de aanblik van Clara’s hand op zijn arm op het feest, de oproep ‘s avonds laat, de manier waarop hij die flessen verstopte – het schetste allemaal een heel ander beeld.
“Hou je van haar?” Olivia’s stam was nieuw en een fluistering.
Michaels ogen werden groot. « Nee. God, nee. Ze is gewoon een vriendin. Ik zweer het. »
Maar je kunt je woorden niet veranderen totdat je ze hoort.
Olivia Leunde achterover en stak de straat voorbij. « Of je met haar naar bed bent geweest of niet, is niet het enige probleem. Je hebt ons soort meegesleurd in iets waar je nooit bij betrokken had mogen raken. Je hebt jezelf het gevoel gegeven dat je verantwoordelijk bent voor je geheim. Heb je enig idee wat dat met een soort doet? »
