Ze keek verbaasd. « Jij? Wat doe jij hier? »
« Ik wilde er alleen maar zeker van zijn dat het goed met je gaat, » zei ik zachtjes.
Even zei ze niets. Toen deed ze een stap opzij om me binnen te laten. De regen tikte zachtjes buiten en vulde de stilte tussen ons.
Ik keek nog eens naar onze foto, en toen naar haar. Herinneringen overspoelden me. Ik stak mijn hand uit, streek over haar wang en voordat ik me kon inhouden, trok ik haar naar me toe.
Ze verzette zich niet. We stonden daar, vasthoudend aan wat we verloren hadden, en lieten de regen jaren van pijn wegspoelen.
Tegen de ochtend was de storm geluwd. Ze sliep vredig naast me, haar hand rustend op de deken. Ik wist dat het verkeerd was om die grens te overschrijden, maar het voelde ook als vergeving. Voor ons allebei.
Voordat ik vertrok, schreef ik een briefje:
« Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik zal er altijd voor je zijn als je me nodig hebt. »
Weken later arriveerde er een brief op mijn kantoor, geschreven door haar:
« Ik heb geen spijt van die regenachtige nacht. Ik wil alleen maar dat je gelukkig bent. Moge het onze mooiste herinnering blijven. »
Soms loop ik nog steeds langs dat oude gebouw. Het kleine bloempotje waar ze voor zorgde, staat er nog steeds op de vensterbank.
Ik ga nooit naar binnen, maar kijk alleen maar omhoog en glimlach zachtjes, wetende dat sommige liefdes nooit echt eindigen. Ze vinden gewoon een rustig plekje in ons hart en blijven daar voor altijd.
