Die nacht viel ze in slaap op de bank, haar beer stevig vastgeklemd. Haar ademhaling was kalm en regelmatig. Voor het eerst in maanden geloofde ik dat het wel goed zou komen.
Een jaar later was het huis weer gevuld met gelach. Lily’s kamer was hemelsblauw, het plafond bezaaid met gloeiende sterren. In het weekend hielp ze me koken, met een veel te groot schort aan, en ze groette speels: « Chef Lily meldt zich! »
Soms vroeg ze nog steeds naar het verleden – naar haar moeder, naar waarom ik was weggegaan. Ik vertelde haar net genoeg waarheid om haar te laten begrijpen dat het niet haar schuld was.
Ik nam een burgerbaan aan om rekruten op te leiden. Mijn vrienden grapten dat ik mijn strijdplannen had ingeruild voor verhaaltjes voor het slapengaan. Misschien hadden ze wel gelijk. De moeilijkste missie was leren hoe ik weer een vader kon zijn – een vader die genas in plaats van vocht.
Op een middag stormde ze de deur binnen, met een papieren lintje aan haar shirt vastgemaakt. « Ik ben Student van de Maand! »
Die avond, bij een ijsje, vertelde ze over school en hoe ze schilderes wilde worden, ‘zodat mensen de goede dingen kunnen zien’. Later liet ze me een tekening zien: twee mensen, een hond en een felgele zon.
« Dit zijn wij, » zei ze trots. « En deze keer staat de deur open. »
Soms brult genezing niet als een overwinning. Het is stil – een warme keuken, zacht gelach en een klein meisje dat eindelijk weer veilig genoeg is om te dromen.
