Ze zei droogjes: « Meer dan $40.000. »
Ik zuchtte diep: « Prima. Stuur ze elke cent. »
Toen de betalingsverzoeken binnenkwamen, probeerde Emily opnieuw te bellen. Ik nam niet op. In plaats daarvan stuurde ze een berichtje:
« Kunnen we alsjeblieft praten? Rick kan dit niet betalen. Zijn ouders zijn in paniek. Ze geven mij de schuld. Dit kun je ons niet aandoen. »
Ik staarde naar het bericht en dacht aan al die keren dat ze me haar « tweede vader » had genoemd. Elke schuld die ik had afbetaald. Elke vriendelijkheid die ik had getoond.
En aan haar die in mijn kale keuken stond, glimlachend als een dief.
Mijn antwoord was kort:
« Jij hebt dit veroorzaakt. »
Toen blokkeerde ik haar nummer.
Het verhaal verspreidde zich tot buiten de buurt. Oude vrienden van onze ouders belden voorzichtig:
« Is het waar, David? Heeft Emily geprobeerd je huis te stelen? »
Ik antwoordde simpelweg: « Ja. En ik zal het niet nog eens laten gebeuren. »
Sommigen betuigden hun medeleven. Anderen verdedigden haar. Maar de meesten bleven stil, beschaamd over de waarheid over het meisje dat ze ooit hadden verwend.
Ricks ouders gingen niet meer naar lokale evenementen. Hun kerkbezoek daalde. Mensen keerden hen de rug toe in de supermarkt. Ze waren geen slachtoffers, maar op heterdaad betrapt.
Ondertussen bouwde ik mijn zaak verder op. Mijn advocaat spande een civiele rechtszaak aan voor schade aan eigendommen. De verzekeringsmaatschappij diende een claim in voor schadevergoeding, waarmee duidelijk werd vastgesteld dat Rick en zijn familie aansprakelijk waren. Met de dag werd Emily’s stilzwijgen luider en wanhopiger.
Maar ik gaf niet op.
Belangrijke overweging: Vergeving zonder verantwoordelijkheid te nemen is geen genade, maar zwakte.
En ik was niet langer zwak.
Die avond zat ik in de halfverwoeste woonkamer, met nog steeds stof in de lucht, en voelde ik iets wat ik al lang niet meer had gevoeld.
Vrede.
Hoewel mijn huis verwoest leek, was ik dat niet.
Het waren zij.
En al snel zou de hele wereld zien hoe gebroken ze waren.
Hoofdstuk vier
De juridische procedure sleepte zich langzaam maar zeker voort.
In de derde maand waren de rekeningen hoger dan het puin in mijn huis. Boetes voor ongeoorloofde bouw. Schadeclaims. Kosten voor de afvoer van gevaarlijk afval. Rechtbankkosten. In totaal meer dan $ 50.000 – geld dat Rick en zijn ouders niet hadden, en Emily kon het zelfs niet met tranen opbrengen.
Ik stak geen vinger uit om te helpen.
Tientallen jaren had ik ze door moeilijke tijden heen geholpen: collegegeld, creditcardschuld, hun bruiloft. Ze glimlachte altijd en bedankte hen, voordat ze zich weer op haar rechten ging beroepen. Deze keer liet ik de golf sterker worden en tot aan hun nek reiken.
