Ze verstijfde. « Iets. »
Hij boog zich iets voorover en kwam op ooghoogte met haar.
« Zou je nog steeds van me houden, » vroeg hij, « als je erachter kwam dat ik niet zomaar een straatjongen ben… maar iemand met een verleden dat alles wat je hebt opgebouwd kan vernietigen? »
Zes maanden later verhuisden Amy en de jongens naar Ethans landgoed. Maar ze verhuisden niet zomaar naar een landhuis – ze verhuisden naar een gezin.
De speelgoedvrachtwagen, nog steeds kapot en gescheurd, stond in een glazen kast in Ethans kantoor, met een plaquette waarop stond:
« Het speelgoed dat een leven redde en mij een gezin gaf. »
Omdat het soms niet de grote gebaren of het grote geluk zijn die een leven veranderen, maar de kleinste dingen die uit de grond van het hart komen.
