Twaalf jaar lang wist ze dat haar man ontrouw was, maar ze zei er nooit iets over. Ze gaf om hem, ze was een voorbeeldige echtgenote… totdat ze op haar sterfbed een zin fluisterde die hem verstijfde en buiten adem achterliet: de echte straf was net begonnen.
En aan zijn bed, dag en nacht, stond alleen Elena.
Ze voerde hem lepel voor lepel, veegde het zweet van zijn voorhoofd, verschoonde zijn lakens en draaide hem zachtjes om als zijn lichaam pijn deed. Ze sprak weinig en klaagde nog minder. Er waren geen tranen meer. Alleen een stille, standvastige aanwezigheid.
Soms fluisterden de verpleegsters vol bewondering:
« Wat een toegewijde vrouw. Ze zorgt nog steeds met zoveel liefde voor hem. »
Maar ze hadden het mis. Het was niet de liefde die haar daar hield, maar haar plicht.
Op een middag, toen het gouden licht door de jaloezieën filterde, galmde het geluid van hoge hakken door de ziekenhuisgang. Een jonge vrouw in een rode jurk, met perfect gestifte lippen, liep door de gang met het snelle ritme van iemand die iets kwam ophalen. Toen ze de deur opendeed, verstijfde ze. Elena zat kalm en stil naast het bed, met een vochtige doek in haar hand.
De stilte tussen hen was bijna ondraaglijk.
Elena keek op, bestudeerde haar gezicht en zei zachtjes:
« Hij kan niet veel meer praten. Maar als je afscheid wilt nemen, mag dat. »
De keel van de jonge vrouw werd dichtgeknepen. Haar ogen schoten naar Raúls tengere gestalte en toen snel weer weg. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep naar buiten – haar hakken kletterden door de gang als een wegtrekkende storm.
Niemand, dacht Elena, kan ooit concurreren met een vrouw die twaalf jaar lang in stilte heeft leren lijden.
Die nacht bewoog Raúl zich zwakjes en had moeite met ademhalen. Het gesis van de zuurstofmachine vulde de kamer.
« E… Elenita… » zei hij. « Vergeef me… voor alles… Ik… Ik weet dat ik je pijn heb gedaan… maar je… houdt nog steeds van me, toch? »
Elena staarde hem een tijdje aan. Zijn gezicht was uitgemergeld, zijn ogen zochten wanhopig naar genade in de hare. Maar in haar blik was geen haat of tederheid – alleen een kalme leegte.
Een flauwe glimlach verscheen op haar lippen, moe maar sereen.
“Hou je van mij?” herhaalde ze zachtjes.
Raúl knikte, met tranen in zijn ogen. Hij zag haar stilte aan als vergeving.
Elena boog zich naar haar toe, haar stem klonk nauwelijks luider dan een gefluister – zacht, maar scherp genoeg om door de lucht te dringen.
