En dan was er Grace, het dienstmeisje, een stille zwarte vrouw van in de dertig die een eenvoudig grijs en wit uniform droeg en als een schaduw door de marmeren gangen liep.
Ze werd alleen ingehuurd om schoon te maken.
Niets meer.
Maar Jonathan merkte veranderingen op.
Oliver, die normaal gesproken apathisch en teruggetrokken is, glimlachte deze keer.
Hij at meer en neuriede soms tijdens het eten.
Jonathan negeerde het, maar er was iets dat hem dwarszat.
Op een avond bekeek hij de beelden van de camera in de gang.
Een snelle blik benam hem de adem.
Grace zat naast Olivers bed en hield zijn hand vast.
Ze bleef gewoon niet zitten.
Ze streek door zijn haar, vertelde hem verhalen en lachte.
Ze bracht hem zelfs een teddybeer mee, die duidelijk niet in dit huis thuishoort.
In de ene video na de andere zie je haar hem voeden, zachtjes voor hem zingen en een natte handdoek op zijn hoofd leggen als hij koorts heeft.
Toen zijn gezondheid achteruitging, begon ze op de bank naast zijn bed te slapen.
Niemand heeft haar dat verteld.
Jonathan staarde nog lang naar het scherm nadat de film was afgelopen.
Maar een deel van hem weigerde te geloven dat dit geen manipulatie was.
Waarom maakte de serveerster zich zo druk? Wat probeerde ze te bereiken? Dus nam hij een drastisch besluit.
Hij installeerde discreet en geruisloos een verborgen camera in Olivers kamer, recht boven de lamp.
Hij zei tegen zichzelf dat het voor zijn eigen veiligheid was en dat hij het recht had om te weten wat er in zijn eigen huis gebeurde.
De volgende nacht sloot hij zichzelf op in zijn studio en ging live.
Grace is net aangekomen.
Oliver lag bleek en zwak in bed, zijn kussen stevig vastgrijpend.
Grace ging naast hem zitten en pakte zijn handen vast.
« Ik heb je je lievelingseten meegebracht, » fluisterde ze, terwijl ze een gevouwen servet tevoorschijn haalde.
“Twee boterkoekjes.”
