Advocaat Ortega verstrengelde zijn vingers, ervan overtuigd dat het routine was. Marcelo leunde arrogant en ontspannen achterover, overtuigd van de overwinning. Clara straalde superioriteit uit, ervan overtuigd dat niets haar kon raken.
Maar de eerste woorden kwamen als mokerslagen aan:
—“Papa schreeuwt altijd tegen mama. Hij noemt haar dom en nutteloos. Maar ik zie mama huilen in de badkamer, in een poging het te verbergen. Soms gaat papa met mevrouw Clara weg en komt ze te laat terug. Dan blijf ik alleen.”
Een golf van gemompel rimpelde. Ortega’s gezicht kleurde rood, Marcelo’s kaak ging opzij. Clara’s zelfverzekerde glimlach brak voor het eerst.
De stem van de rechter bleef vastberaden:
— « Ik wil niet bij papa wonen. Hij verwaarloost me. Hij pronkt alleen maar met me. Mama helpt me met mijn huiswerk en leest me ‘s avonds voor. Ze schreeuwt niet. Ik wil bij haar blijven. »
Mijn borst bonsde. Tranen prikten, maar ik hield ze tegen. In zijn simpele waarheid had Pablo de woorden gesproken die ik na maanden van vernedering niet kon waarmaken.
Ortega sprong op:
— “Edelachtbare, het kind werd uitgebuit…!”
« Genoeg! » klonk de stem van de rechter. « Het kind sprak vrijuit. De psycholoog bevestigt dat zijn gevoelens oprecht zijn. »
Marcelo, lijkbleek, forceerde een glimlach.
— “Pablo is nog maar een jongen… hij weet het niet.”
De blik van de rechter verhardde hem:
— Juist omdat hij een kind is, weet hij wat hij voelt. Kinderen verzinnen geen pijn.
