In de daaropvolgende dagen nam ik meer beslissingen. Ik vond een vereniging in Madrid die thuiszorg steunde en ik kreeg korting op medicijnen.
Ik begon zelfs anoniem mijn verhaal op een blog te schrijven. De steunbetuigingen die ik van vreemden kreeg, gaven mij kracht.
Mijn familie probeerde me nog een tijdje onder druk te zetten, maar de muur was afgebroken. Ik was niet langer de « stille en verantwoordelijke dochter ». Ik was iemand die had geleerd « nee » te zeggen.
En op een nacht, toen mijn grootmoeder mijn hand nam en fluisterde:
“Ik ben trots op je, Clara…”
Ik besefte dat ik eindelijk voor mezelf had gekozen.
