Barbara richtte zich verdedigend op. « Ze stoorde iedereen met die baby. Ik probeerde de orde te herstellen… »
« Je hebt een moeder geslagen die haar kind vasthield, » viel Jonathan hem in de rede, zijn toon zo scherp dat verschillende passagiers terugdeinsden. « Dat is geen orde. Dat is mishandeling. En het is volkomen onacceptabel. »
Voor het eerst spraken enkele passagiers zich uit en stemden in. « Ja, we hebben het allemaal gezien. » « Dat was te ver gegaan. » « Ze ging te ver. » Toch had niemand iets durven zeggen totdat Jonathan haar confronteerde.
Barbara’s gezicht werd rood. « Meneer, ik hoef u geen uitleg te geven. Dit is mijn vliegtuig… »
Jonathan trok een wenkbrauw op. « Nee. Dit is niet jouw vliegtuig. Dit is een openbare vlucht, uitgevoerd door een luchtvaartmaatschappij waarvan de reputatie in duigen zal vallen als dit bekend wordt. En geloof me, dat zal gebeuren. Ik ga ervoor zorgen. »
Hij draaide zich om naar Angela. « Jij en je zoon verdienen beter dan dit. Maak je geen zorgen, ik regel het wel. »
Jonathan pakte zijn telefoon en eiste de namen van de gezagvoerder en de operationeel manager van de luchtvaartmaatschappij. Barbara sputterde: « Je kunt niet… », maar Jonathan was al bezig met het opnemen van verklaringen van passagiers, van wie er een aantal gretig bevestigden wat er gebeurd was. Hij gaf Angela zijn visitekaartje. « Je krijgt mijn juridische team achter je. Laat je door niemand intimideren om je stil te houden. »
De spanning in de hut nam toe. Voor het eerst leek Barbara geschokt, haar gezag wankelde voor iedereen. Een paar rijen verderop fluisterde een jongeman: « Verdorie, hij speelt geen spelletjes. » Anderen knikten, hun schaamte was overduidelijk – ze hadden verstijfd gezeten terwijl een moeder werd mishandeld, en er was een vreemde, een CEO, voor nodig om eindelijk in actie te komen.
Angela keek Jonathan overweldigd aan. « Dank je wel… ik had niet gedacht dat iemand me zou helpen. »
Jonathan knikte geruststellend. « Je bent niet meer alleen. »
Het vliegtuig landde een uur later in Chicago, maar het incident was nog lang niet voorbij. Toen de passagiers uitstapten, bleef Jonathan dicht bij Angela en droeg haar luiertas, terwijl zij Mason vasthield. Bij de gate stonden supervisors en beveiligingspersoneel van de luchtvaartmaatschappij te wachten. Dankzij Jonathans telefoontje vanuit de lucht had het nieuws over wat er gebeurd was zich al voor hen verspreid.
Barbara probeerde zich te verdedigen. « Ze was storend, luidruchtig en zorgde ervoor dat iedereen zich ongemakkelijk voelde… »
Jonathan stapte naar voren. « Deze vrouw is een betalende klant die om warm water vroeg om haar baby te voeden. Je hebt haar geslagen. Meerdere getuigen hebben het gezien. Ik heb video-opnames van verschillende passagiers die het hebben vastgelegd. Als uw luchtvaartmaatschappij dit onder het tapijt probeert te vegen, krijgt ze niet alleen een rechtszaak, maar ook een nationaal schandaal. »
De begeleiders wisselden nerveuze blikken uit. Een van hen benaderde Angela, verontschuldigde zich uitgebreid en beloofde een intern onderzoek. Maar Jonathan was niet tevreden. « Excuses kunnen niet uitwissen wat er is gebeurd. Ze moet verantwoording afleggen. En deze moeder verdient schadevergoeding. »
Angela, nog steeds geschokt, fluisterde: « Ik wil gewoon met mijn baby naar huis. »
