Voordat Angela kon reageren, stootte hij het kopje om, waardoor er hete koffie over haar witte blouse morste. De zaal werd stil van ongeloof en haar collega’s waren verbijsterd.
Angela strompelde achteruit en klemde zich vast aan de doek terwijl de vloeistof eruit stroomde. Haar gezicht vertrok van pijn en vernedering. Maar Dan vervolgde, zijn woorden raakten hem harder dan de koffie.
« Je bent waardeloos, » gromde hij. « Je probeert altijd maar te pronken. Misschien zou je eindelijk je werk goed gaan doen als je ophield met je voor te doen als een soort koningin. »
Een oorverdovende stilte daalde neer in de pauzeruimte. Angela trilde, maar ze weigerde haar tranen te laten vallen. Ze hief haar kin op, draaide zich om en vertrok, een kamer vol geschokte collega’s achterlatend.
Dan glimlachte, alsof hij blij was met zijn uitbarsting. Hij wist niet dat de situatie zich tegen hem zou keren.
De collega’s nemen stelling.
Op het toilet probeerde Angela de vlekken schoon te maken, maar haar blouse was kapot. De pijn op haar borst kwam niet zozeer van de koffie die ze had gedronken, maar van de schaamte om voor iedereen vernederd te worden. Ze overwoog haar opties: hem negeren, hem aangeven of weggaan.
De stilte in de pauzeruimte was al verbroken. Sophie Nguyen, een marketinganalist, fluisterde tegen een collega:
« We kunnen dit niet laten gebeuren. Heb je gezien wat hij haar heeft aangedaan? »
