« Daarom wilde ik opgeven, maar ik wist niet hoe ik het je moest vertellen. Ik heb niemand anders. »
Emiliano kwam langzaam dichterbij, knielde voor haar neer en pakte haar handen.
Voor het eerst in jaren huilde ze.
« Ik zal voor haar zorgen. Ik zweer het. Ik zal haar niets laten missen. »
Julia glimlachte met een vreemde vrede, als iemand die eindelijk rust kan vinden.
« Laat haar niet in de steek, Emiliano. Ik wil niet dat ze een afwezige vader heeft. Ik wil dat ze een thuis heeft, geen fortuin. »
Hij knikte. Hij kon geen woord uitbrengen.
De daaropvolgende weken waren een emotionele wervelwind.
Emiliano bracht haar naar de beste ziekenhuizen, zocht specialisten, behandelingen en wonderen.
Maar de ziekte was sterker.
Julia stierf op een vredige nacht, terwijl Emiliano en Lucía haar hand vasthielden.
Voordat ze haar ogen sloot, fluisterde ze iets nauwelijks hoorbaars:
“Dank je wel… dat je gekomen bent.”
Na haar begrafenis bracht Emiliano Lucía naar hem toe om bij hem te komen wonen.
Het landhuis, dat ooit koud en stil was, was nu gevuld met gelach en tekeningen op de muren.
De miljonair leerde vlechten kammen, ontbijt klaarmaken en verhaaltjes voorlezen voor het slapengaan.
Elke ochtend, terwijl de zon door het raam naar binnen scheen, keek hij naar het kleine meisje en zag hij Julia’s ogen in haar.
En hij begreep eindelijk dat het leven niet wordt afgemeten aan wat je bezit, maar aan wie je liefhebt en voor wie je zorgt.
Hij was nooit meer dezelfde.
De arrogante miljonair stierf op de dag dat Julia haar ogen sloot.
En in zijn plaats werd een nieuwe man geboren, een vader.
Een man die te laat begreep dat deuren die zonder waarschuwing opengaan,
soms leiden tot de meest ware liefde, maar ook tot het diepste verlies.
